do-gooder
فارسی به انگلیسی
مترادف ها
مصلح، اصلاح طلب، بهساز، پیشوای جنبش، بهساز گر
اصلاح طلب، بهساز گر
پیشنهاد کاربران
سلام ، بعضی از مردهای متأهل از خویشاوندان ما علیه فرزند و همسرهای خانواده با هم متحد میشوند ، فکر کنم این موضوع بین جوانان خویشاوند نیز وجود دارد . بدانیم با چه کسانی دوستی و صمیمیت میکنیم ان شاء الله دوره اصلاح طلبی بازدهی بالا داشته باشد .
اصطلاح طلب: Reformist
اصول گرا: Principlist, Fundamentalist, Hardliner
برای اصولگرا بیشتر principalist بکار میبرند نسبت به دوتای دیگر
اصول گرا: Principlist, Fundamentalist, Hardliner
برای اصولگرا بیشتر principalist بکار میبرند نسبت به دوتای دیگر
بهسازخواه
بهساز گر
بهساز
بهساز
اصلاح طلب : Reformist
اصلاحات در سیاست
اصلاح طلبی یا اصلاح گرایی ( ممکن است منظور همان رفورمیست باشد ) باور به امکان تغییر ساختارهای سیاسی و نظام اقتصادی بنیادی یک جامعه از طریق تغییر تدریجی از درون نهادهای موجود است. این فرضیهٔ دگرگونی اجتماعی در مخالفت با سوسیالیسم انقلابی، که معتقد است، نوعی انقلاب برای وقوع تغییرات ساختاری بنیادی لازم است ایجاد شد.
... [مشاهده متن کامل]
اصلاح طلبی را باید از اصلاحات پراگماتیک متمایز کرد: اصلاح طلبی این فرض است که انباشت اصلاحات می تواند منجر به ظهور یک نظام اقتصادی اجتماعی کاملاً متفاوت از اشکال امروزین سرمایه داری و دموکراسی شود، در حالی که اصلاحات پراگماتیک تلاش هایی برای حفظ وضع موجود در برابر تغییرات بنیادی و ساختاری را نمایندگی می کند.
تاریخچه
اصلاح طلبی سوسیالیستی یا سوسیالیسم تکاملی ( به انگلیسی: Evolutionary Socialism ) ، برای اولین بار توسط ادوارد برنشتاین، که یک سوسیال دموکرات بود، مطرح شد. اصلاح طلبی بلافاصله مورد هجمهٔ سوسیالیست های انقلابی قرار گرفت. رزا لوکزامبورگ، به عنوان یکی از رهبران این جریان ضد اصلاح طلبی، در مقاله ای تحت عنوان �اصلاح یا انقلاب؟� که در سال ۱۹۰۰ میلادی منتشر کرد، سوسیالیسم تکاملی برنشتاین را محکوم کرد. زمانی که روزا لوکزامبورگ در انقلاب آلمان درگذشت، اصلاح طلب ها خیلی زود توانستند خود را بازیابند و با احزاب کمونیست و بلشویک ها در حمایت از پرولتاریا رقابت کنند.
پس از پیروزی بلشویک ها در سال ۱۹۱۷ در جنگ داخلی روسیه تزاری و تثبیت قدرت در اتحاد جماهیر شوروی، بلشویک ها کمپینی علیه جنبش اصلاح طلبان تشکیل دادند و حتی اصلاح طلبان را فاشیست های اجتماعی ( Social Fashists ) خواندند. بنابر کتاب خداست که شکست خورده نوشتهٔ آرتور کوئستلر که از تشکیل دهندگان و اعضای سابق حزب کمونیست آلمان بود و حزبش بزرگ ترین حزب کمونیست در اروپای غربی بود، با شوروی همراه شد و اعلام کرد حزب سوسیال دموکرات آلمان فاشیست هستند و بزرگ ترین دشمن آلمان همین فاشیست های اجتماعی اند.
برخی از احزاب سوسیال دموکرات، مثل حزب دموکرات جدید یا احزاب سوسیال دموکرات آلمان هنوز هم اصلاح طلب خوانده می شوند.
ایدئولوژی
اصلاح طلبی ( به انگلیسی: Reformism ) مکتبی است که در آن از طریق نهادهای اجتماعی تغییراتی تدریجی و زیربنایی در ساختارهای اقتصادی یا ساختارهای سیاسی دنبال می شود. این جنبش در واقع واکنشی اعتراضی به سوسیالیسم انقلابی بود که معتقد بودند برای ایجاد تغییراتی انقلابی راهی جز انقلاب توده ها وجود ندارد.
در سطح جهان
حزب کارگر بریتانیا
اصلاح طلبی در حزب کارگر بریتانیا در سال های ۱۹۵۰ پدیدار شد و پس از آن با جذب هوادارانِ اصلاح طلبی، به جناح راست حزب کارگر معروف شدند. در سال ۱۹۵۶ آنتونی کراسلند ( Anthony Crosland ) آیندهٔ سوسیالیسم را نوشت که به عنوان مانیفست شخصی به بحث پیرامون اصلاح طلبی پرداخت. برای کراسلند، مالکیت عمومی برای سوسیالیست ها به وسیلهٔ اشتغال همگانی کاهش می یابد و کنترل اقتصاد کینزی استثمار کاپیتالیستی را کاهش می دهد.
در سال ۱۹۶۰ پس از سه بار پیروزی متوالی حزب کارگر در انتخابات عمومی، هوگ گایتسکل به عنوان یک اصلاح طلب تلاش کرد تا بخشی از قانون اساسی را بر اساس مانیفست کراسلند اصلاح کند اما این تلاش ها با شکست مواجه شد.
برخی از طرفداران جوان تر او از جمله روی جنکینس، بیل راجرز و شرلی ویلیامز حزب کارگر را در سال ۱۹۸۱ ترک کردند و حزب سوسیال دموکرات را تشکیل دادند. در نهایت اهداف و نظرات گایتسکل توانست در انتخابات پیروز شود و تونی بلر در سال ۱۹۹۵ توانست اصلاحیهٔ قانون اساسی در انگلستان را بر اساس نظر اصلاح طلبانی چون گایتسکل و کراسلند به تصویب برساند
در ایران
اصلاح طلبی در ایران مفهومی متفاوت با مفهوم کلی اصلاح طلبی دارد. اصلاح طلبی در ایران با شاخهٔ محافظه کاری پیوند نزدیکی دارد و اگر بخواهیم چارچوب مفهوم ایرانی اصلاحات را با مفهوم تاریخی آن مقایسه کنیم باید آن را نومحافظه کاری بخوانیم. اصلاح طلبیِ ایرانی در اغلب مواقع در پی تغییراتی تدریجی است ولی تفاوت آن با مفهومی که سوسیال دموکرات ها در ابتدا پایه نهادند در آن است که اصلاح طلبیِ ایرانی اساساً درگیر تغییرات بنیادی نمی شود و تغییرات تدریجی فرهنگی را به تغییرات تدریجی اقتصادی و سیاسی اولویت می دهد. اثبات این مدعا، سابقه ای ست که تاریخ از اصلاح طلبی در ایران ارائه می کند.
اصلاح طلبی یک حزب سیاسی نیست؛ یک جریان فکری است که بعد از جنگ های ایران و روس و شکست ایران، آغاز شده و تا امروز ادامه دارد.
زیرساخت های معرفت شناختی اصلاح طلبی و اصول گرایی
امروزه برای اصلاح طلبی و نیز اصول گرایی تبیین معرفت شناختی وجود دارد به این معنا که این اعتقاد وجود دارد که دو دستگاه شناختی، موجب این دو رویکرد در حوزه های مختلف می شود. رویکرد متن گروی و نص گرایی معمولاً به اصول گراییِ صحیح منجر می شود و رویکردی که به تحولات علوم بیشتر اهمیت می دهد، می تواند به نوعی اصلاح طلبیِ صحیح منجر شود.
اصلاحات در سیاست
اصلاح طلبی یا اصلاح گرایی ( ممکن است منظور همان رفورمیست باشد ) باور به امکان تغییر ساختارهای سیاسی و نظام اقتصادی بنیادی یک جامعه از طریق تغییر تدریجی از درون نهادهای موجود است. این فرضیهٔ دگرگونی اجتماعی در مخالفت با سوسیالیسم انقلابی، که معتقد است، نوعی انقلاب برای وقوع تغییرات ساختاری بنیادی لازم است ایجاد شد.
... [مشاهده متن کامل]
اصلاح طلبی را باید از اصلاحات پراگماتیک متمایز کرد: اصلاح طلبی این فرض است که انباشت اصلاحات می تواند منجر به ظهور یک نظام اقتصادی اجتماعی کاملاً متفاوت از اشکال امروزین سرمایه داری و دموکراسی شود، در حالی که اصلاحات پراگماتیک تلاش هایی برای حفظ وضع موجود در برابر تغییرات بنیادی و ساختاری را نمایندگی می کند.
تاریخچه
اصلاح طلبی سوسیالیستی یا سوسیالیسم تکاملی ( به انگلیسی: Evolutionary Socialism ) ، برای اولین بار توسط ادوارد برنشتاین، که یک سوسیال دموکرات بود، مطرح شد. اصلاح طلبی بلافاصله مورد هجمهٔ سوسیالیست های انقلابی قرار گرفت. رزا لوکزامبورگ، به عنوان یکی از رهبران این جریان ضد اصلاح طلبی، در مقاله ای تحت عنوان �اصلاح یا انقلاب؟� که در سال ۱۹۰۰ میلادی منتشر کرد، سوسیالیسم تکاملی برنشتاین را محکوم کرد. زمانی که روزا لوکزامبورگ در انقلاب آلمان درگذشت، اصلاح طلب ها خیلی زود توانستند خود را بازیابند و با احزاب کمونیست و بلشویک ها در حمایت از پرولتاریا رقابت کنند.
پس از پیروزی بلشویک ها در سال ۱۹۱۷ در جنگ داخلی روسیه تزاری و تثبیت قدرت در اتحاد جماهیر شوروی، بلشویک ها کمپینی علیه جنبش اصلاح طلبان تشکیل دادند و حتی اصلاح طلبان را فاشیست های اجتماعی ( Social Fashists ) خواندند. بنابر کتاب خداست که شکست خورده نوشتهٔ آرتور کوئستلر که از تشکیل دهندگان و اعضای سابق حزب کمونیست آلمان بود و حزبش بزرگ ترین حزب کمونیست در اروپای غربی بود، با شوروی همراه شد و اعلام کرد حزب سوسیال دموکرات آلمان فاشیست هستند و بزرگ ترین دشمن آلمان همین فاشیست های اجتماعی اند.
برخی از احزاب سوسیال دموکرات، مثل حزب دموکرات جدید یا احزاب سوسیال دموکرات آلمان هنوز هم اصلاح طلب خوانده می شوند.
ایدئولوژی
اصلاح طلبی ( به انگلیسی: Reformism ) مکتبی است که در آن از طریق نهادهای اجتماعی تغییراتی تدریجی و زیربنایی در ساختارهای اقتصادی یا ساختارهای سیاسی دنبال می شود. این جنبش در واقع واکنشی اعتراضی به سوسیالیسم انقلابی بود که معتقد بودند برای ایجاد تغییراتی انقلابی راهی جز انقلاب توده ها وجود ندارد.
در سطح جهان
حزب کارگر بریتانیا
اصلاح طلبی در حزب کارگر بریتانیا در سال های ۱۹۵۰ پدیدار شد و پس از آن با جذب هوادارانِ اصلاح طلبی، به جناح راست حزب کارگر معروف شدند. در سال ۱۹۵۶ آنتونی کراسلند ( Anthony Crosland ) آیندهٔ سوسیالیسم را نوشت که به عنوان مانیفست شخصی به بحث پیرامون اصلاح طلبی پرداخت. برای کراسلند، مالکیت عمومی برای سوسیالیست ها به وسیلهٔ اشتغال همگانی کاهش می یابد و کنترل اقتصاد کینزی استثمار کاپیتالیستی را کاهش می دهد.
در سال ۱۹۶۰ پس از سه بار پیروزی متوالی حزب کارگر در انتخابات عمومی، هوگ گایتسکل به عنوان یک اصلاح طلب تلاش کرد تا بخشی از قانون اساسی را بر اساس مانیفست کراسلند اصلاح کند اما این تلاش ها با شکست مواجه شد.
برخی از طرفداران جوان تر او از جمله روی جنکینس، بیل راجرز و شرلی ویلیامز حزب کارگر را در سال ۱۹۸۱ ترک کردند و حزب سوسیال دموکرات را تشکیل دادند. در نهایت اهداف و نظرات گایتسکل توانست در انتخابات پیروز شود و تونی بلر در سال ۱۹۹۵ توانست اصلاحیهٔ قانون اساسی در انگلستان را بر اساس نظر اصلاح طلبانی چون گایتسکل و کراسلند به تصویب برساند
در ایران
اصلاح طلبی در ایران مفهومی متفاوت با مفهوم کلی اصلاح طلبی دارد. اصلاح طلبی در ایران با شاخهٔ محافظه کاری پیوند نزدیکی دارد و اگر بخواهیم چارچوب مفهوم ایرانی اصلاحات را با مفهوم تاریخی آن مقایسه کنیم باید آن را نومحافظه کاری بخوانیم. اصلاح طلبیِ ایرانی در اغلب مواقع در پی تغییراتی تدریجی است ولی تفاوت آن با مفهومی که سوسیال دموکرات ها در ابتدا پایه نهادند در آن است که اصلاح طلبیِ ایرانی اساساً درگیر تغییرات بنیادی نمی شود و تغییرات تدریجی فرهنگی را به تغییرات تدریجی اقتصادی و سیاسی اولویت می دهد. اثبات این مدعا، سابقه ای ست که تاریخ از اصلاح طلبی در ایران ارائه می کند.
اصلاح طلبی یک حزب سیاسی نیست؛ یک جریان فکری است که بعد از جنگ های ایران و روس و شکست ایران، آغاز شده و تا امروز ادامه دارد.
زیرساخت های معرفت شناختی اصلاح طلبی و اصول گرایی
امروزه برای اصلاح طلبی و نیز اصول گرایی تبیین معرفت شناختی وجود دارد به این معنا که این اعتقاد وجود دارد که دو دستگاه شناختی، موجب این دو رویکرد در حوزه های مختلف می شود. رویکرد متن گروی و نص گرایی معمولاً به اصول گراییِ صحیح منجر می شود و رویکردی که به تحولات علوم بیشتر اهمیت می دهد، می تواند به نوعی اصلاح طلبیِ صحیح منجر شود.
رفورمیست، کسی که از تغییر تدریجی و پله به پله حمایت می کند
رفورمیست