ارم

منابع معتبر اوستایی:
G. Kellens, The Religion of the Avesta ( 2000 ) – بررسی واژگان کلیدی اوستایی و معانی آن ها.
Helmut Humbach, Avestische Texte und ihre �bersetzung ( 1983 ) – تحلیل دقیق متون اوستایی و ریشه شناسی واژگان.
- - -
۲. پهلوی ( میانه ایرانی )
در زبان پهلوی، واژه های arm / ārəm به معنای �آرامش�، �آسودگی� یا �استراحت� به کار رفته اند و در متون زرتشتی برای اشاره به آرامش روحی یا جسمانی استفاده می شده است.
منابع معتبر پهلوی:
Friedrich Carl Andreas, A Grammar of the Pahlavi Language ( 1906 ) – دستور زبان و معانی واژگان پهلوی.
Julius Heinrichs, Iranische Altertumskunde ( 1928 ) – بررسی لغات پهلوی و ریشه های آن ها.
- - -
۳. سانسکریت
در زبان سانسکریت، واژه ی ārama به معنای �باغ�، �محل استراحت� یا �آرامگاه� است و در متون کهن هندی مانند رامایانا و متون ادبی دیگر برای اشاره به مکان های آرام و دل انگیز به کار رفته است.
منابع معتبر سانسکریت:
Monier Monier - Williams, A Sanskrit - English Dictionary ( 1899 ) – بررسی دقیق واژگان سانسکریت و معانی تاریخی آن ها.
Arthur Anthony Macdonell, A Sanskrit Grammar for Students ( 1916 ) – دستور زبان و معانی واژگان سانسکریت.
- - -
۴. جمع بندی تطبیقی
زبان شکل واژه معنی اصلی
اوستایی arəma / arma آرامش، راحتی، سکون
پهلوی arm / ārəm آرامش، آسودگی
سانسکریت ārama باغ، محل استراحت، آرامگاه
> همه این واژه ها از نظر معنا با آرامش و سکون مرتبط هستند و از یک ریشه هندواروپایی مشترک مشتق شده اند.
- - -

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، احسن التواریخ ( ۲ جلد ) ، به تصحیح عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات ترکی ومغولی رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹