احسان

نیکی ( دری )
فرینا farinā ( اوستایی: frina )
وهیو vahyu ( اوستایی )
پومیان pumyān ( سغدی: punyān )
پراساد parāsād ( سنسکریت: prasāda )

احسان به معنی انجام دادن چیزهای عالی، یکی از ابعد سه گانهٔ دین اسلام است: اسلام، ایمان و احسان. در مقابل تأکیدهای اسلام ( کدام کار بهتر است انجام شود ) و ایمان ( چرا بهتر است انجام شود ) عقیدهٔ احسان ابتدایی و همراه با قصد است. کسی که آنچه را عالی است انجام می دهد "محسن" نامیده می شود. این به طور معمول جا افتاده است که شخص می تواند به احسان درست با کمک و هدایت الله، کسی که بر همه چیز حکومت می کند، دست یابد.
برخی مکاتب اسلامی احسان را به عنوان ابعاد درونی اسلام توصیف می کنند در حالی که شریعت اغلب ابعاد بیرونی را شرح می دهد.
در اول بحث بهتر است روشن شود که نه تنها هر مسلمانی مؤمن ( جزو مؤمنین و مؤمنات ) است، بلکه هر انسان مؤمنی یک مسلمان است. به علاوه هر مسلمانی که به تمامی اصول اسلام اعتقاد دارد لزوماً انسان نیکوکاری نیست. یک نیکی کننده ( محسن ) ، جز یک شخص خوب و نیکوکار به طور صادقانه که هم یک مسلمان است و هم یک مومن حقیقیست، نیست.
احسان شکل بالاتری از عبادت را تشکیل می دهد که در کار و بازخوردهای اجتماعی عالیست. برای مثال، احسان صداقت در نماز و شکرگزار والدین، خانواده و خداوند بودنِ مسلمان را شامل می شود.
این واژه در قرآن نیز آمده است:
إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِیتَاء ذِی الْقُرْبَی وَیَنْهَی عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنکَرِ وَالْبَغْیِ یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ ( معنی: در حقیقت خدا به عدالت و نیکوکاری و بخشش به خویشاوندان فرمان میدهد و از کار زشت و ناپسند و ستم باز میدارد به شما اندرز میدهد باشد که پند گیرید )