ابگوشت

آبگوشت یکی از خوراکی های خیلی قدیمی ایرانیان است، که محصول زندگی یکجانشینی است و کباب، خوراک زندگی عشایر و تنها هنگامی که به مقصد نهایی می رسیدند، فرصت و شرایط بارگذاشتن آبگوشت را می یافتند.
در کتاب خوراک های ایرانی اثر نادر میرزا قاجار فهرست مفصلی از آبگوشت ها جمع آوری شده است. که با این مطلب آغاز می شود: «اکنون سخن از آبگوشت بیاید که نان خورش بزرگ ایرانیان است». این بخش به آبگوشت ساده، آبگوشت بهی، آبگوشت سیب، آبگوشت آلوچه و زردآلو، آبگوشت بره، آبگوشت بادنگان، آبگوشت کشک، آبگوشت مرغ خانگی و دیگر پرندگان، گوشتابه، غورابه و تنکآب پرداخته است.
آبگوشت دارای انواعی مانند آبگوشت بزباش، آبگوشت کشک، آبگوشت قنبید، آبگوشت یخنی، آبگوشت دوغ دار، آبگوشت بلغور و گندم است که در شهرها و مناطق مختلف با محتویات و ادویه های متفاوت پخته می شوند.
حبوباتقابلمه مناسبی با گوشت، دنبه و پیاز روی حرارت ملایم پخته می شود؛ زمانی که گوشت نیم پز شد سیب زمینی، گوجه و رب گوجه به همراه فلفل و زردچوبه به آن اضافه می شود. پس از جا افتادن آبگوشت در نهایت مقداری نمک و آبلیمو به آن اضافه می کنند. برای سرو کمی از دنبه را کوبیده و مقداری از آن را داخل ظرف هر نفر می ریزند و سپس آب آبگوشت را هم با مقداری گوشت داخل ظرف هر نفر اضافه می کنند. استخوان های بقیه گوشت را جدا کرده و با حبوبات و سیب زمینی بدون آب به شیوه گوشت کوبیده سرو می کنند.

دیزی هم نامیده می شود. به ترکی شوربا یا همان آبگوشت گفته می شود.