ابراهیم

نژاد پرستی بی معنی است
همه انسانیم همین!
در جایی خوندم شخصی لاتین تبار همیشه به لاتین بودن خود افتخار میکرده و به قولی پان لاتین دو آتیشه بوده رفته آزمایش دی ان ای داده فهمیده فقط 30 درصد ( عدد شاید درست نباشه یادم رفته! ) لاتین هست و بقیه دی ان ایش چند نژاد مختلف دیگه ) ) ) :

نکته دیگر اینکه واژه �عربی� خود میتواند از � ارابه� گرفته شده که در معنی کوچ و کوچنده و کوچرو می باشد و از آنجا که در بیش از دوهزار سال پیش هنوز بسیاری از مردمان زندگی یکجانشینی نداشتند در بین ساکنان شهرها و امپراتوری ایران، به این قبایلِ کوچرو که در جنوب ایران تا دریای سرخ جابجا میشدند �اَرَب� گفته می شده است.
همچنین پیامبر اسلام هم که از نسل ابراهیم است و از قبیله قریش، نژادی، ایرانی دارند و از خاندان کوروش بزرگ می باشند و قریش تغییر یافته کوروش است. قابل ذکر اینکه پس از شکست کوروش از اسکندر مقدونی، خاندان کوروش هم به ناچار برای داشتن امنیت زندگی یکجانشینی را رها کردند و خداوند به این موضوع در سوره قریش اشاره کرده است. که چگونه آنان را در پناه خانه خدا امنیت و روزیشان داد. پژوهشی در این زمینه انجام شده است که همچنان در جنوب فارس گروهی زندگی میکنند که از بازماندگان کوروش هستند و قریشی هستند و سوره �قریش� که در آن کوچرو بودن خاندان قریش را در فصل تابستان و زمستان یادآور می شود گواهی بر این موضوع دانسته است.

اما نام ایران نبوده؟ دوست عزیز، گویا شما تاکنون هیچ کتاب تاریخی نخوانده اید! نظامی گنجه ای، شاعری که آرامگاهش در گنجه ی ج. آذربایجان است، آنجایی که در سروده هایش ملیت و میهن ایرانی اش را میسراید منظورش چیست؟ منظورش اردوغان و علی اف است؟؟؟
همه جان تن است و ایران دل !!
البته برای پانتورک ها بسیار دردناک است که نظامی گنجه ای هیچ شعری در ستایش آنها ندارد!!!!!!!
چطور نظامی گنجوی ایران را میشناسد ولی تو میگویی نام ایران فقط ۱۰۰ است که ایجاد شده؟؟؟!!!!
فردوسی بارها نام ایران و میهن ایران و شاهان ایران را در شاهنامه آورده است!!
در سنگ نوشتهای ساسانی و هخامنشی نیز نام ایران به صورت "آریان" آمده است یعنی سرزمین ایرانی ها!!!
دوست عزیز کتاب بخوان! کتااااااااب!
آذربایجان یا بهتر بگویم آذربادگان ، آتورپادگان، نامی ایرانی و فارسی است. متعلق به ایران است. فرزند ایران است.
۲ فدراسیون روسیه ایرانی تبار هستند ، اوستیای شمالی و اوستیای جنوبی.
مردمان اوستیا بازماندگان اقوام گذشته ی ایران هستند و به خودشان ایرستانی میگویند! ایرستان یعنی سرزمین ایرها!
ایرستان = ایر ستان دقیقا همان معنای ایران=ایر ان را میدهد. از ۲۵۰۰ سال پیش تا کنون.
دوست عزیز آذری، تو از آسیای میانه آمده ای و نه از شمال خزر! اگر از این دو منطقه آمده باشی پس آذری نیستی چون آذربایجان مانند سایر مناطق ایران سر جایش بوده!
برای درک بهتر برو و سخنرانی های استاد شهریار را گوش بده درباره ی آذربایجان ، و قضاوت کن که شهریار راست میگوید یا اردوغان و پانتورکیسم!
قضاوت با تو

اصطلاح نادر "پروسامی" به لغة حضرت آدم ( ع ) نسبت داده میشود.
که لغة تمامی انسان ها در آن ریشه دارد.
و تمام کلماتی که در عربی و عبری وجود دارد و ادعای دری ( فارسی ) ، بهلوی و سانسکریت نسبت داده میشوند، تماما سامی هستند.
آیه قرآن هم شاهد بر این قضیه است:
**انا انزلنا قرآنا عربیا لعلکم تعقلون**
قرآنی عربی نازل شده است. هم فی القواعد و هم فی الکلمات.
ابراهیم هم از عرق و عنصر ایرانی نیست. لِاَنَّ کلمه "ایران" صد سال است استفاده میشود.
مثلا حتی در زمان اعراب هم از این کلمه استفاده نشده. مثلا در نهج البلاغه حتی یک دفعه هم اسم ایران نیامده ولی 14 دفعه اسم آذربایجان هست.
و قلمرو فارسیان در آن موقع تا محل به دنیا اومدن ابراهیم نبوده.
حتی اگر هم بوده باشه نمیشه به کسی که تو آذربایجان به دنیا میاد بگیم "اون فارسیه" ( همون طور که گفتم ایرانی وجود نداشت. )
کلمه ایران در اشعار فردوسی به مکانی در افغانستان گفته میشده است.

پاسخ اجمالی
با توجه به نکات زیر، می توان به پاسخ رسید:
1. بر اساس منابع جغرافیایی، به منطقه خاصی از سرزمین فعلی عراق و یا به کل آن سرزمین، �بابل� می گفتند. [1] بعدها به مجموعه سرزمین های عراق، فارس، جبال ( مناطق کوهستانی شمال عراق ) ، خراسان و . . . ، �ایران شهر� گفته می شد. [2] یاقوت حموی ذیل نام �ایران� می گوید که مقصود از ایران شهر، همان ایران است. [3]
2. حضرت ابراهیم ( ع ) اهل سرزمین �بابِل� بود[4] و زبان گفت وگوی دوره حضرتشان در منطقه �بابل� زبان عربی نبود و بر همین اساس، نمی توان ایشان را از نژاد اصیل عرب دانست.
3. هنگامی که ابراهیم ( ع ) به فرمان خدا، همسر و فرزندش را در بیابان حجاز رها کرد، اسماعیل ( ع ) در کنار طایفه �جُرهُم� در اطراف مکه ساکن شد و با آنان ارتباط خویشی برقرار کرد. [5]
4. در راستای بند قبلی، اعراب قبل از اسلام را به دو دسته تقسیم می کردند:
الف. قحطانیان؛ فرزندان �یَعرُب بن قَحطان� که �عرب عاربه�و یا ( نژاد اصیل عرب ) نامیده می شدند. [6]
ب. عدنانیان؛ فرزندان �اسماعیل بن ابراهیم ( ع ) � که نتیجه ازدواج حضرتشان با طایفه جرهم بوده[7] و طوایف فراوانی از آنان پدید آمد که معروف ترین آنها همان �قریش� است که پیامبر گرامی اسلام ( ص ) نیز از آن قبیله بوده است. به آنها �عرب مستعربه� گفته می شد. [8] آنان از نژاد عرب اصیل نبوده، بلکه بعدها به دلیل همجواری با اعراب با این زبان گفت وگو می کردند.
5. عرب بودن به دو معنا است: الف. با زبان عربی گفت وگو کردن؛ ب. نژاد عربی داشتن.
با توجه به مطالب فوق باید گفت:
پیامبر اکرم ( ص ) از این جهت که به زبان عربی، سخن می گفت، عرب به شمار می آمد، ولی چون نسل ایشان به پیامبری غیر عربی می رسید که در منطقه �بابل� زندگی می کرد، و بعدها بخشی از �ایران� شد، با اندکی تسامح می توان پیامبر اسلام ( ص ) را دارای نژاد ایرانی دانست.

[1]. مؤلف مجهول، حدود العالم من المشرق الى المغرب، ص 160، قاهره، الدار الثقافیه للنشر، 1423ق؛ قزوینى، زکریا بن محمد بن محمود، آثار البلاد و اخبار العباد، ص 363، تهران، امیر کبیر، چاپ اول، 1373ش؛ حافظ ابرو، شهاب الدین عبد الله خوافى، جفرافیاى حافظ ابرو، ج ‏2، ص 74، تهران، میراث مکتوب، چاپ اول، 1375ش.
[2]. یاقوت حموى، بغدادى، معجم البلدان، ج ‏1، ص 289، بیروت، دار صادر، چاپ دوم، 1995م؛ بغدادى، صفى الدین عبد المؤمن بن عبد الحق، مراصد الاطلاع على اسماء الامکنة و البقاع، ج ‏1، ص 136، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، 1412ق؛ البکرى، ابو عبید، المسالک و الممالک، ج ‏1، ص 496، بی جا، دار الغرب الاسلامى، 1992م.
[3]. معجم البلدان، ج ‏1، ص 289.
[4]. ابن کثیر دمشقی‏، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج 1، ص 140، بیروت، دارالفکر، 1407ق.
[5]. ر. ک: قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج ‏1، ص 61، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق؛ البدایة و النهایة، ج ‏1، ص 193 و ج 2، ص 184؛ المقدسى، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج 3، ص 60، بور سعید، مکتبة الثقافة الدینیة، بی تا.
[6]. خیر الدین زِرِکلى، محمود بن محمد، الأعلام ( قاموس تراجم لأشهر الرجال و النساء من العرب و المستعربین و المستشرقین ) ، ج ‏8، ص 192، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ هشتم، 1989م.
[7]. الأعلام، ج ‏1، ص 307 و ج 3، ص 28؛ البدایة و النهایة، ج ‏1، ص 121.
[8]. البدایة و النهایة، ج ‏1، ص 121؛ ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، دیوان المبتدأ و الخبر فى تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوى الشأن الأکبر ( تاریخ ابن خلدون ) ، ج ‏2، ص 18، بیروت، دار الفکر، چاپ دوم، 1408ق.
آیات مرتبط
سوره النحل ( 103 ) : وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ یَقُولُونَ إِنَّمَا یُعَلِّمُهُ بَشَرٌ ۗ لِسَانُ الَّذِی یُلْحِدُونَ إِلَیْهِ أَعْجَمِیٌّ وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِیٌّ مُبِینٌ
سوره الشعراء ( 198 ) : وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ
سوره فصلت ( 44 ) : وَلَوْ جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا أَعْجَمِیًّا لَقَالُوا لَوْلَا فُصِّلَتْ آیَاتُهُ ۖ أَأَعْجَمِیٌّ وَعَرَبِیٌّ ۗ قُلْ هُوَ لِلَّذِینَ آمَنُوا هُدًى وَشِفَاءٌ ۖ وَالَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ فِی آذَانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَیْهِمْ عَمًى ۚ أُولَٰئِکَ یُنَادَوْنَ مِنْ مَکَانٍ بَعِیدٍ