گی

تقریباً در همان زمان بود که کاربردهای تحقیرآمیز از این واژه در برخی از نقاط جهان رواج یافت. در میان افراد جوان، این کلمه بار معنایی تمسخرآمیز ( مثلاً معادل پست یا احمق ) یا سبک دلانه ( مثلاً معادل ضعیف، غیرمردانه یا کسل کننده ) پیدا کرد. اینکه این کاربردها تا چه اندازه با مفهوم همجنس گرایی در ارتباطند، مورد بحث و انتقادات شدید است.
واژهٔ گی ( gai ) در قرن ۱۲ از فرانسهٔ قدیم به انگلیسی وارد شد که به احتمال زیاد خود از یک منبع ژرمنی وام گرفته شده است.
در انگلیسی، معنی نخستین این کلمه «شاد»، «بی خیال»، «روشن و خودنما» بود و با همین معانی، بسیار توسط عوام در گفتگوهای روزمره استفاده می شد. به عنوان مثال، باله فرانسوی شادمانی پاریسی ( Gaîté Parisienne ) در سال ۱۹۳۸، که موضوع فیلم برادران وارنر سرخشان فرانسوی شد نیز، این واقعیت را تأیید می کند. ظاهراً تا قرن بیستم این واژه به معنای خاص «همجنس گرا» مورد استفاده قرار نمی گرفت؛ گرچه پیش از آن مفهوم جنسی پیدا کرده بود.
سرخوشی ( gaiety ) اسم انتزاعی مشتق شده عمدتاً عاری از مفاهیم جنسی است که در گذشته برای اشاره به مکان های سرگرمی استفاده می شده است.
در قرن هفدهم این واژه به صورت سراسری واژه ای غیراخلاقی تلقی می شده اما احتمالاً این روند نه از قرن ۱۷ که از قرن ۱۴ شروع شده باشد. در اواخر قرن هفدهم، این واژه برای اشاره به «معتاد به لذت ها و عیاشی» استفاده می شده که معنای اصلی آن «بی خیال» بوده و به معنای «دوری گزینی از محدودیت های اخلاقی» است. زن گی معنای «تن فروش»، مرد گی معنای «مرد تن فروش» و خانهٔ گی معنی «فاحشه خانه» را می داد؛ یک نمونه نامه ای است که در سال ۱۸۸۵ در جریان تعقیب قضایی و احضار مری جفریز، ارباب یک فاحشه خانه، به دادگاه لندن توسط دختری نوشته شده بود که توسط جفریز در فاحشه خانه اش به بردگی گرفته شده بود: «من می نویسم تا به شما بگویم این یک خانه گی است … چند کاپیتان آنشب آمدند و خانم خواست ما با آن ها بخوابیم. » استفاده از گی به معنای «همجنس گرا» غالباً برای اشاره به روسپیگری بود: پسر گی، پسر جوانی بود که به مشتری های مرد خدمت می کرد.

یعنی، ریختِ کهن ترِ پسوندِ " - ِ گی" ، " - َ گیه:agih" بوده است.
نکته1: پسوندِ " َ گ : ag" همان پسوندِ " َ ک: ak" است.
نکته2: نامهایی که با پسوندِ " - ی" در زبانِ پارسی ساخته شده اند، برآمده از همین پسوندِ " یه: ih" از زبان پارسی میانه می باشند؛ برای نمونه واژه یِ " هنرمندی" در زبانِ پارسیِ میانه به ریختِ " هنرمندیه" بوده است.
نکته 3: پسوندِ " - گی" چنانکه در بالا آمده است، بخودیِ خود دارایِ دو تکواژ است.
پیشنهاد1: شما می توانید واژگانِ پارسیِ میانه را که دارایِ پسوندِ " - یه" هستند، به زبانِ پارسیِ کُنونی بیاورید ولی این بار با پسوندِ " - ی".