وتن

در اوستایی، vata - ( 𐬎𐬁𐬙𐬀 ) به معنای �باد� یا �هوا� است و به عنوان نام ایزد باد ( Vāta ) در متون دینی ذکر شده است.
منابع معتبر:
Bailey, H. W. Zoroastrian Problems in the Ninth - Century Books. Oxford University Press, 1955.
Boyce, M. A History of Zoroastrianism. Brill, 1975.
Geldner, K. Avesta: The Sacred Books of the Parsis. Oxford University Press, 1896–1905.
Humbach, H. The Gathas of Zarathustra and the Other Old Avestan Texts. Winter, 1991.
- - -
۲. پهلوی
در پهلوی، واژه ی watan به معنای �زادگاه، سرزمین� وجود دارد. این واژه در متون دینی و اداری پهلوی برای اشاره به محل سکونت یا قلمرو به کار رفته است.
منابع معتبر:
MacKenzie, D. N. A Concise Pahlavi Dictionary. Oxford University Press, 1971.
Boyce, M. A History of Zoroastrianism. Brill, 1975.
Skj�rv�, P. An Introduction to Pahlavi Language. Harvard University Press, 2006.
Gnoli, G. Zoroaster's Time and Homeland: Studies in Iranian History and Religion. Istituto Italiano per l'Africa e l'Oriente, 1993.
- - -
۳. سانسکریت
در سانسکریت، vāta ( वात ) معنای �باد� یا �هوا� دارد و به عنوان ایزد باد در متون ودایی ظاهر می شود، اما هیچ مدرک مستقیمی برای انتقال معنا به �زادگاه� یا �سرزمین� وجود ندارد.
منابع معتبر:
Monier - Williams, M. A Sanskrit - English Dictionary. Oxford University Press, 1899.
Macdonell, A. A. A Vedic Grammar for Students. Oxford University Press, 1910.
Burrow, T. The Sanskrit Language. Faber and Faber, 1955.
Staal, F. Agni: The Vedic Ritual of the Fire Altar. Harvard University Press, 1983.
- - -
۴. نتیجه گیری
واژه ی فارسی �وطن�/�وتن� ریشه ای ایرانی دارد و در پهلوی به شکل watan وجود داشته است.
ارتباط مستقیم آن با اوستایی vata - یا سانسکریت vāta از نظر زبان شناسی تاریخی اثبات نشده و بیشتر یک تطبیق سطحی معنایی است.
مسیر تاریخی واقعی بیشتر به واژه های ایرانی میانه و خویشاوندی با watan در سایر زبان های ایرانی برمی گردد، نه به معنای باد/هوا.
- - -