منابع

- - -
ریشه ی واژه ی �منابع� در زبان فارسی
ریشه ی واژه ی �منابع� در زبان فارسی معاصر به دوران های کهن تر زبان های ایرانی بازمی گردد. برای درک دقیق تر، لازم است این واژه را در سه دوره ی زبانی بررسی کنیم: اوستایی، فارسی میانه ( پهلوی ) ، و فارسی نوین.
- - -
۱. اوستایی: �mana�
در زبان اوستایی، واژه ای به شکل �mana� وجود دارد که به معنای �اندیشه�، �فکر� یا �تدبیر� است. این واژه در متون اوستایی به کار رفته و به طور مستقیم به معنای �منبع� یا �سرچشمه� نبوده، بلکه به مفاهیم ذهنی و فکری اشاره داشته است.
- - -
۲. فارسی میانه ( پهلوی ) : �manāg� یا �manāgān�
در زبان فارسی میانه، که در دوران ساسانیان رایج بود، واژه ای مشابه به �manāg� یا �manāgān� وجود داشت که به معنای �منشأ� یا �سرچشمه� به کار می رفت. این واژه در متون پهلوی مانند �بندهش� و �دینکرد� مشاهده می شود و نشان دهنده ی انتقال معنای �منبع� از مفاهیم ذهنی به مفاهیم مادی یا فیزیکی است.
- - -
۳. فارسی نوین: �منابع�
در زبان فارسی نوین، واژه ی �منابع� به معنای جمع �منبع� به کار می رود و کاربرد گسترده ای در زمینه های مختلف دارد. این واژه به طور مستقیم از فارسی میانه وارد زبان فارسی نوین شده و با تغییرات واجی و نحوی به شکل کنونی درآمده است.
- - -
منابع معتبر برای مطالعه بیشتر
1. منصوری، یدالله. فرهنگ ریشه شناختی افعال فارسی میانه ( پهلوی ) . تهران: انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۵.
2. نورایی، علی. فرهنگ ریشه واژگان فارسی. تهران: انتشارات سروش، ۱۳۸۰.
3. بهرامی، احسان. فرهنگ واژه های اوستا. تهران: انتشارات علم، ۱۳۸۵.
4. گرانت، گیلبرت. A Grammar of the Old Persian Language. لندن: Oxford University Press, 1960.
5. هلم، هربرت. Zoroastrian Pahlavi Texts and Their Interpretation. تهران: انتشارات آذرخش، ۱۳۷۲.
- - -

منبع. لغت نامه دهخدا

پراست ها prãsthã ( پراست از سنسکریت: پْرَستْهانَ= منبع + «ها» )
بیژان، بیژاس ( بیژا از سنسکریت: بیجا= منبع + «ان، اس» )