قریب

بخش اول آم گ پیشوندیست که در برخی از زبانهای ایرانی همچون فارسی و مازندرانی برای اشاره به کثرت و زیادی ساخته شده است. از گستریدن آمده
گستریدن = گ است ِر یدن که به معنای بیشتر هست کردن است = بیشتر زندگی بخشیدن ؛ همچنین با اگسترا = extra / گسترش / گستر یکی میباشد . واژه کثرت و کثیر هم از آن ساخته شد یعنی زیاد و . . .
=> گریب = بسیار جذب که اشاره به نزدیکی زیاد یا بقول دوستان قُرب دارد
غریب از غرب آمده و غرب هم اِرِب ( مورب هم از اِرِب آمده ) ؛ بعدها به کسانی که در کناره های ایران مینشستند و ساکن بودند عرب گفتند.
به بخش های دیگر ایران که در سمت دیگر مینشستند بلوچ یا دری گفتند که بلوچ اشاره به پهلوچ = پهلویچ / پهلوی و دری اشاره به دور و بدر شده دارد یعنی دور افتاده یا حاشیه نشینِ ایران
=> غریب میشود کج و دَمَر که اشاره به عصر و گسترانیده شدن روز دارد ( انتهای روز ) یعنی جایی که روز دامان میگستراند و به حد انتهایی خود میرسد => غریب میشود کج و کنج که اشاره به دوری دارد مانند بلوچ و پهلو و دری و عرب ( اِرِب )