طلب

طلب. [ طُ ] ( ع اِ ) گروه طلب کنندگان. طُلب بالضم ؛ معرب تُلب بمعنی گروه مردم. ( غیاث ) ( آنندراج ) . جماعتی و گروهی از مردمان را گویند که یک جا جمع شده و گرد آمده باشند. ( برهان قاطع ) : و چون خواهد که بجملگی حمله برد سواران را سوی راست و چپ دشمن درآرد و پیاده را هم بر آن تعبیه میبرد طُلب طُلب تا جایگاه از دشمن بستاند. ( راحةالصدور راوندی ) .
نوباوه باغ اولین صُلب
لشکرکش عهد آخرین طُلب.
نظامی ( لیلی و مجنون ) .
جان پاکان طُلب طُلب و جوق جوق
آیدت از هر نواحی مست شوق.
مولوی.
با دو صد اقبال او محظوظ ماست
با دو صد طُلب ملک محفوظ ماست.
مولوی.
طلب. [ طُل ْ ل َ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ طالب. ( منتهی الارب ) .
طلب. [ طَ ل َ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ طالب. و فی حدیث الهجرة: فاللّه لکما ان رد عنکما الطلب. جمع طالب است یا مصدر قائم مقام جمع یا به حذف مضاف ای اهل الطلب و کذا بعث الامیر الطلب. ( منتهی الارب ) : ایشان مقدمه داوداند از بیم آنکه طلبی دُم ایشان نرود آن خبر افکنده بودند. ( تاریخ بیهقی ) .
طلب. [ طَ ل َ ] ( ع اِ ) در تداول عامه و تداول فارسی ، مالی که داین را بر عهده مدیون است. وام که داده باشند. مقابل بده و بدهی. وام. فام : گفت ترا میبرند بکشند من وجوه به تو دهم آن را که طلب دارم بده. ( قصص ص 176 ) . || ( اِمص ) بازجست. اسم است مطالبه را. ( منتهی الارب ) . بجُستن. بازجُستن. جویائی. جویانی. جستجو کردن. جستجو. ( منتخب اللغات ) . جُستن. ( المصادر زوزنی ) : و به طلب پدر ما نیامده بود از هندوستان. ( تاریخ بیهقی ص 229 ) . امیر مسعود. . . به طلب ایشان [ طاووسها ] بر بامها آمدی. ( تاریخ بیهقی ) .
منبع. لغت نامه دهخدا

روز در جستجوی شب و ربودن آن از زمین است. وَإِنْ یَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَیْئًا لَا یَسْتَنْقِذُوهُ مِنْهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ، اگر مگسی چیزی از انسان برباید انسان دربدر به دنبال ربودن آن از مگس است ولی نمی تواند آن را پس بگیرد.