شومینه

شمشیر؛ از آنجایی که شمشیر یک فولاد گداخته شده و آبدیده می باشد شَم در کلمه ی شمشیر از یک زاویه به مفهوم گرما و حرارت منشعب از کلمه ی شمع و شمس و متضاد آن کلمه ی زمس مرتبط با زمستان به مفهوم سرما می باشد. و شمشیر به چیزی که شم در آن شارش یافته یا شارژ شده است. با این مدل برداشت از کلمه ی شَم در کلمه ی شمر به مفهوم سوزاننده یا داغ کننده یا آهنگر و شمشیر ساز قابل برداشت می شود. از کلمه ی شم در مکالمات روزمره با اصطلاح شم فنی یا شم سیاسی نیز استفاده می شود. همچنین کلمه ی شمعون و شماع و شومینه. و شمیم بهاری به مفهوم باد گرمی که در اواخر زمستان می وزد و شکننده ی سرماست یا باد گرمی که آب کننده ی برف و یخ می باشد.

زبان شناسانی مانند دهخدا و معین نیز در لغت نامه های خود به این واژه اشاره کرده اند و آن را بیگانه و برگرفته از فرانسوی دانسته اند. در فرهنگ معین آمده است که شومینه از زبان فرانسوی گرفته شده و به معنای “محل آتش در اتاق” است.
هیچ منبع یا زبان شناس مشهوری که شومینه را ریشه ای کاملاً فارسی یا محلی ( مثلاً لری ) دانسته باشد، تا کنون معرفی نشده است. برداشت های محلی از کلمات گاهی جنبهٔ معنایی یا اسطوره ای پیدا می کنند، اما این به معنای تأیید علمی ریشهٔ آن ها نیست.