ـستان

ستان یا به بیان درست تر و بهتر ایستان پسوندی ایرانی هست که وقتی به نامی بچسبد معنی سرزمین یا محل آن نام را به آن میبخشاید
خود ستان در اصل ایستان است
مانند گریان و جوشان و خروشان و بریان و بران و. . .

توی واژه هایی مثل گیتی ستان و کشور ستان چه معنی میده
( خسرو گیتی ستان لقب نارشاه و خسرو کشور ستان لقب ناصرالدین شاه )

منبع. عکس فرهنگ پاشنگ

منبع . عکس فرهنگ عمید

منبع . فرهنگ ریشه های هندواروپایی زبان فارسی

واژه ستان کاملا پارسی ریشه پهلوی دارد در عربی می شود الوصایة این واژه یعنی ستان صد درصد پارسی است.
منابع. فرهنگ لغت معین

ستانی = افقی
ستونی = عمودی

پسوندِ مکانیِ ( ستان ) یک پسوندِ ایرانی است که برگرفته از واژه یِ ( ستانَ ) در زبانِ اوستایی است.
چنانکه در رویه هایِ 473 و 1449 از نبیگِ ( فرهنگِ واژه های اوستا ) آمده است:

ستان : این پسوند در نام بسیاری از مناطق آسیای میانه و جنوب آسیا جایی که مردمان هند و ایرانی در دوره باستان در آنجا سکونت داشتند مشخص است. به هر حال این پسوند در زبان فارسی مانند نام ریگستان ( مکان ریگ
... [مشاهده متن کامل]

ستان /[e]stān/
فرهنگ فارسی عمید
( پسوند ) ۱. جای فراوانی چیزی ( در ترکیب با کلمۀ دیگر ) : باغستان، تاکستان، خارستان، ریگستان، سروستان، سنبلستان، گلستان، گورستان، نخلستان، نیستان.
۲. با نام های اقوم و طوایف ترکیب می شود: ارمنستان، افغانستان، انگلستان، بلوچستان، تاجیکستان، ترکستان، عربستان، کردستان، گرجستان، لرستان، هندوستان. Δ چون حرف آخر اسم های فارسی ساکن است هرگاه به اسمی ملحق شود حرکت قبل از �س� به حرف پیش از آن داده می شود، مانند گُل که گُلِستان می گویند. در اسم هایی که حرف آخر آن ها �و� باشد حرکت �س� حذف می شود، مثل بوستان. در اسم هایی که حرف آخر آن ها �ه� باشد حرکت �س� تلفظ می شود، مثل لاله که لاله سِتان می گویند. در شعر گاهی به ضرورت وزن حرف سین تلفظ می شود و گُلِستان را گُلسِتان می گویند: ◻︎ آن بیابان پیش او چون گُلسِتان / می فتاد از خنده او چون گُل ستان ( مولوی: ۴۸۶ ) .
... [مشاهده متن کامل]