دعا

تکتم کمانی

و یا توبه را بگیرد، آن شخص را مدتی دیوانه و یا مجنون می سازند. ممکن است، که خدایی نکرده، مریض شوید و یا حتی خدای نکرده، از فشار زیاد سینه، دچار مشکل شوید. سوره والعصر خواندن، کمک خواهد کرد، که محرم از شما باخبر گشته و شما را در زیان بی یابد و نجات دهد. وقتی صحبت از تسکین شدن است، نه تنها به تنفس عمیق لازم دارید، بلکه چشم روحانی باید، باز گردد و بتواند دوباره به وضوح ببیند و از دعا برای خود سلامتی بسازد. ( هُنَالِکَ دَعَا زَکَرِیَّا رَبَّهُ ۖ قَالَ رَبِّ هَبْ لِی مِن لَّدُنکَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً ۖ إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعَاءِ ) ما همچنین به یک دنیای نامرئی کائنات و عالم غیب وابسته هستیم. من فکر می کنم، که قانون اساسی ستارگان و قرآن کریم نیز، از انرژی در رابطه با دعای روحی و ذهنی سواخته گشته اند و به همین ترتیب در کائنات عملکرد را هم دارند. وقتی قفسه سینه خود را در نهایت چشم آخرت و انرژی از دعا آزاد می نماییم و بازتاب خود دعا را هم به هر نوعی انجام می دهیم، با احترام کامل به خداوند متعال، ستارگان را از اقدامات در جهت خود و و عکس العمل خود آگاه می نماییم، بنابراین آنچه انجام شده است و هنوز باید انجام شود را به ستارگان و کائنات بازتاب می دهیم. با این عملکرد، ما کار مهمی نسبت به خود انجام داده ایم و شخص قدردانی در رابطه با کائنات شده ایم، که جاذبه ستاره های دیگر ما را زیاد به سمت خود نخواهند کشاند. وقتی کار تمام شد، وجدان آرام می شود و دیگر با دعا سرگردان نخواهیم گشت، البته که دعا شفا میاورد و راه درست زندگانی را هم می گشاید.

نهایت، ما سپس با خداوند صحبت می کنیم. کتاب مقدس انجیل می فرمایند، که آن را در سکوت بخوانید و به عنوان پاداش دیگر صدای نجواگران و ارواح شیطانی و روح های بد را نخواهید شنوید و من فقط می توانم، این را تأیید کنم. من به عنوان یک مسلمان، قرآن، انجیل و تورات را دوست می دارم، زیرا همه آنها کتاب های خداوند عز و جل و فایل های منبعی برای بهبودی زندگانی ما هستند، که دیدگاه ما را با دعا گشایش می دهند و به نظر من ایمان را تقویت می کنند، تا هرگز ان شاء الله بیمار نشویم. نه تنها بین خدای خالق و موجودات مبدأ ارتباط برقرار می شود، بلکه با پیامبران و حکمت ایشان نیز ارتباط برقرار می کنیم، به ویژه در زمانی که به ایمان و شفا اعتقاد داریم. من به عنوان یک مسلمان دوست می دارم، که به همه رسولان و پیامبران ایمان داشته باشم، زیرا همه آنها در قرآن هستند و ایشان ما را راهنمایی می کنند و با ایمان خود، به ما کمک خواهند کرد. وقتی به خدا ایمان داشته باشیم، می توانیم، خود را از احساس تنهایی رها کنیم و بدانیم، که هرگز تنها نخواهیم ماند. ما می توانیم، اعتماد کنیم، که محبت و رحمت ایشان در زمان های خوب و بد با ما خواهند ماند. ایمان به خداوند متعال به ما یادآوری می کند، که چیزهایی فراتر از درک ما وجود دارند و ما می توانیم، برای هدایت و محافظت از خود به نظم بالاتری تکیه کنیم. ایمان به خدا همچنین می تواند، ما را به تلاش برای رفاه خود و جامعه و ابراز شفقت و محبت سوق دهد. با افزایش اعتماد خود به خدای خود، می توانیم، افراد بهتری شویم و به ایجاد دنیایی پر از صلح و هماهنگی کمک کنیم. در نهایت، ایمان به خدا می تواند، به ما کمک کند، تا که امید و هدف را در زندگی خود محقق سازیم، زیرا برای هدایت خود، به هدایت الهی متکی هستیم. مادربزرگ من یک زن بسیار مذهبی هستند و هر دعایی که می کنند، برآورده می شود، مثلاً دایی من در کودکی چشم های چپ داشتند و مادربزرگم به زیارت مکه رفتند و در آنجا دعا کرده بودند، که چشمان پسرشان صاف گردد و پس از بازگشت از زیارت این شفا نیز رخ داده است، در این معنا.

) همین دنیا و آسمان و زمین در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین، بصورت زوجی ( زن و مرد خودی ) در نهایت کمال خوبی و زیبایی، دانائی و توانایی و هنرمندی آفریده شده و هرکدام از عشق و زندگی جاودانه برخوردار گردیده اند. آن دو نیمزوج آسمانی باهم سفر دنیوی را آغاز نموده، اما در طول این سفر نمی توانند در یک سرای دنیوی و از یک مادر واحد متولد شوند و عشق و زندگی دنیوی خود را در کنار هم تجربه و سپری می نمایند بلکه در طول هم و پشت سر همدیگر روی یک مسیر دایره ای شکل بین مبدء و معاد حقیقی و واقعی یعنی بین دو بهشت برین متوالی در دو سرای دنیوی و از دو مادر متفاوات. والدین هرفرد انسانی در آن سرای دنیوی دیگر، نیمزوج های آسمانی همین پدر و مادر در این سرای دنیوی خواهند بود. این دو نیمزوج در عالم برزخ به هم می رسند و عشق و زندگی برزخی خودرا در کنار هم تجربه و سپری می نمایند و هرکدام تا لحظه بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری دوباره در سرای دنیوی خاص و ویژه خویش در مداری برتر و کمال یافته تر ازقبل تا رسیدن به معاد در پایان سفر. کلمه معاد از لحاظ لغوی یعنی بازگشت به همان حالت آفرینش اولیه با کمیت و کیفیت بهشت برین مبدئی. از آنجائیکه در محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی و مساوی و موازی و بیشمار، هفت سامان یا نظام کلی کوانتمی در قالب هفت عالم یا دنیا به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هرآنچه که بین آنهاست وجود دارند ( همیشه یکی واقعی و ظاهری و شش تا امکانی و باطنی ) ، لذا هفت عالم برزخ بطور همزمان و ادغام در هم به شکل یک عالم بزرگ غیبی وجود دارد که حائل بین مبدء و معاد است و نه حائل بین دنیا و آخرت. هرکدام از برزخ های هفتگانه حائل بین لحظه مرگ در هرکدام از دنیاهای هفتگانه و لحظه بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری دوباره در همان دنیا خواهند بود. عشق و زندگی برزخی روئیائی می باشد با کمیت و کیفیت بهشت برین بموازات خواب ژرف و شیرین نفس مجرد یعنی من در نفس یا من واحد خدا و به کمک حواس، فهم و عقل بیکران وی و نه به کمک حواس و فهم و عقل انفرادی که در لحظه مرگ بطور کامل مختل میگردند و از کار میفتند. طول زمانی این سفر دایره وار مقطعی و نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین متوالی یعنی بین مبدء و معاد حقیقی و واقعی در ادوار فراوان ( به تعداد حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول ) همیشه مساوی خواهد بود با معکوس زمان پلانک در علم فیزیک یعنی ۱۰ بتوان ۴۳ ثانیه. اگر طول عمر کلی محتوای کیهان یا جهان یعنی فاصله زمانی بین وقوع دو مه بانگ متوالی برابر با ۹۰ میلیارد سال باشد، آنگاه طول زمانی هر کدام از برزخ های هفتگانه همیشه مساوی با هفت برابر آن خواهد بود یعنی ۶۳۰ میلیارد سال. نترسید : زیرا این زمان فقط از دیدگاه بیدار زندگان بسیار طولانی می باشد اما از دیدگاه خوابیده اموات یا مردگان بیش از یک ثانیه به نظر نخواهد رسید.