بکر

دست نخورده، مثل: این طبیعت خیلی بکر هست.

سلیم
* بَکر: شتر جوان
* بِکر: دست نخورده، چه از گونه های آدمی باشد چه از گونه های زیستگاهی.

بکر برگرفته از واژه فارسی پاکیزه بوده که به باکره تبدیل شده
بکارت نیز برگفته از این واژه فارسی است.

بکر bekr: همتای پارسی این واژه ی عربی، اینهاست:
دخش doxŝ ( مانوی )
کنیک kanik ( پهلوی )
پوپک pupak ( دری )

پوپک، ناسفته، دست نخورده، تازه، نو، طرفه، بدیع

بَکر/Bakr
بَکر، به معنای شتر جوان است که به رییس و سرآمد قبیله بزرگ نیز اطلاق می گردد

واژه های عربی زیر ریشه اوستایی دارند:
فکر: Ava Kara
ذکر: Adhiri Kara
نکر: Ni Kara
بکر: Aipi Kara
سکر: Os kara
شکر: Asha Kara
مکر: Aiwi Kara
حکر: Akh Kara
عکر: A Kara
وکر: Vi Kara
پیرس: paarsitek

Api kara یا همون بی کار و ستنخورده واژه ای فارسیه

نام جدششم ما بکر ( کسره ب و کسره ک ) بوده وبا توجه به نظر اقای آریا بهاروند در بالا ( به کر ) میتوانددرست باشد

دست ناکرده. [ دَ ک َ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) دست نخورده. بکر. دوشیزه. به مُهر :
دست ناکرده چندگونه کنیز
خلخی دارد و خطائی نیز.
نظامی.
دست ناکرده دلستانی چند
بکر چون روی غنچه زیر پرند.
نظامی.