white dwarf

مادهٔ تشکیل دهندهٔ کوتوله های سفید به اندازه ای به هم فشرده است که یک فنجان از آن صدها تن وزن دارد. کوتوله های سفید، که تعدادشان در کهکشان ما نسبتاً زیاد است، آخرین مرحلهٔ تکامل بسیاری از ستاره ها هستند. ستاره هایی که جرم شان تقریباً معادل جرم خورشید ( ۱٫۴ جرم خورشید ) یا کمتر از آن است به احتمال زیاد همگی به کوتولهٔ سفید تبدیل می شوند. این اصطلاح برای توصیف مرحله ای از تکامل ستاره ای به کار می رود که ستاره پس از تبدیل شدن به غول سرخ، در آن مرحله از انبساط بازمی ایستد. در مرحلهٔ کوتولهٔ سفید، مادهٔ ستاره ای فشرده می شود و به جسمی کم نور، به اندازه ای بسیار کوچک، به بزرگی زمین، تبدیل می شود. آنچه که مانع رمبش و فشردگی هرچه بیشتر این جرم می شود، تبهگنی الکترونی طبق اصل طرد پائولی می باشد. از آنجا که ستاره دیگر هیچ منبعی برای تولید انرژی ندارد، سرد می شود. یک کوتولهٔ سفید، ستاره ای است که دیگر سوخت هسته ای اش تمام شده و در نتیجه بسیار فشرده و کوچک می شود. چنین ستارگانی بسیار داغ هستند ولی آهسته آهسته دمای خود را از دست می دهند.
■ RED DWARF :
بر طبق نمودار هرتسپرونگ راسل، یک ستاره کوتوله سرخ ( به انگلیسی: red dwarf star ) ستاره ای کوچک و سرد و سرخ رنگ است که در رده ام یا کا جای می گیرد، و غالباً به ستاره ای گفته می شود که جرمی کمتر از نصف جرم خورشید داشته باشد ( کمتر از ۰٫۰۷۵ جرم خورشید را کوتوله قهوه ای گویند ) و دمای سطحی آن کمتر از ۳٬۵۰۰ درجه کلوین باشد
احتمال حیات
اجرام زیست پذیر اطراف ستاره های کوتوله های قرمز بهترین نامزد برای میزبانی زیست فرازمینی هستند. در واقع بهترین جای کیهان برای یافتن حیات فرازمینی. کوتوله های قرمز فراوان ترین نوع ستاره در جهان هستند و هر یک از آن ها احتمالاً دارای سیاره ای هستند که در ناحیه زیست پذیرشان قرار گرفته است. این ناحیه بهترین شانس برای وجود حیات بیگانه را داراست. کوتوله های قرمز که ستاره های کوتوله M نیز خوانده می شوند، بیش از ۵۰ برابر تاریک تر از خورشید بوده و فقط ۱۰ تا ۲۰ درصد آن جرم دارند. این اجرام کیهانی ۷۰ درصد ستارگان جهان را تشکیل می دهند.
فراوانی کوتوله های قرمز دانشمندان را به این فکر واداشت که شاید آن ها بهترین مکان برای کشف حیات بیگانه احتمالی باشند. منجمان به طور فزاینده ای در حال کشف سیارات مدارگرد در اطراف این ستاره ها هستند و پژوهش های جدید فضاپیمای کپلر نیز نشان داده دست کم نیمی از این ستارگان، سیارات صخره ای دارند که اندازه شان نصف تا چهار برابر زمین است. دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس با استفاده از مدل های رایانه ای شکل گیری سیاره ای دریافتند کوتوله های قرمز احتمالاً جهان های زمین مانندی را توسعه دهند و این که سیارات موجود در ناحیه زیست پذیر آن ها به اندازه کافی برای داشتن آب مایع، گرم هستند. پژوهشگران دریافتند سیاراتی که در نواحی زیست پذیر ستارگان کوتوله قرمز قرار دارند، می توانند مقادیر قابل توجهی از آب را انباشت کنند و در واقع هر یک از آن ها احتمالاً دارای ۲۵ برابر آب بیشتری نسبت به زمین باشد.