wabi sabi

وابی - سابی یک مفهوم در زیبایی شناسی سنتی ژاپنی است که یک جهان بینی بر پایه پذیرش ناپایداری و زودگذری و پذیرش نقص هاست. این نوع تفکر زیبایی شناختی به عنوان یک نوع زیبایی �ناپایدار، ناتمام� توصیف می گردد. این مفهومی است که از آموزه های بودایی �سه نشان هستی� ( 三法印 sanbōin ) به خصوص ناپایدار بودن ( 無常 mujō ) ، ریاضت کشیدن ( 苦 ku ) و خالی بودن و نبود ضمیر ( 空 kū ) نشات می گیرد.
�وابی� به معنی �ستایش و زیبا دیدن اندوه و فقر و سادگی�، و �سابی� به معنای �ستایش و زیبا دیدن پیری و کهنگی و تنهایی و دلتنگی� است. این دو اصطلاح اغلب در کنار یکدیگر و به صورت یک واژه ( وابی سابی ) به کار می روند و برای توصیف زیبایی آثاری استفاده می شوند که تمایل به طبیعی بودن و سادگی و بی پیرایگی دارند و از تفاخر و خودنمایی گریزان اند.
ویژگی های زیبایی شناسی وابی - سابی عدم تقارن، زبری و ناهمواری، سادگی، صرفه جویی، ریاضت کشیدن، فروتنی و قدردان بودن نسبت به بی آلایشی و راستی اجزا و احکام طبیعت است.