theory of knowledge

شرایط لازم و کافی معرفت کدامند؟ آیا معرفتْ باورِ صادقِ موجه است، یا باور صادقی است که معلول صادق ساز آن باور است، یا باور صادقی است که هیچ واقعیتی آن را نقض نکند؟
چه منابعی می توانند معرفت بخش باشند؟ یعنی کدام یک از این ها و تحت چه شرایطی می توانند برسازندهٔ معرفت باشند: تجربهٔ حسی، یادآوری، درون نگری، گواهی، شهودِ عقلی، تجربهٔ دینی؟
معرفت چه ساختاری دارد؟ آیا معرفت ساختاری هرمی دارد، یعنی سلسلهٔ معرفت های استنتاجی به معرفت هایی می رسند که معرفت بودن شان از معرفتی دیگر اخذ نشده است؟ آیا معرفت ساختاری شبکه ای دارد، یعنی معرفت بودن هر باوری منوط به معرفت بودن باورهای دیگری است؟
محدودهٔ معرفت چیست؟ آیا برهان های شک گرایانه می توانند نشان دهند که دربارهٔ هیچ موضوعی، یا دربارهٔ برخی موضوع ها، چون اشیاء فیزیکیِ جهان خارج، نمی توان معرفت داشت؟
شاید یکیاز بهترین نظریه پردازان و فیلسوفان قرن حاضر دیوید کوهن باشد که موضوع ا چنین تعریف کرده⬇️
کوهن با توسل به بافتارگرایی مشکل را حل می کند. طبق بافتارگرایی، شرایط صدق جمله های انتساب معرفت، جمله هایی چون �ف می داند که الف�، در بافتارهای متفاوت یکسان نیستند. اگر گویندهٔ این جمله در بافتار زندگی روزمره باشد، معیارهای صدق اظهارش سهل گیرانه تر از وقتی است که او در بافتاری شک گرایانه است. در بافتار روزمره شواهدِ من برای صدق هر دوی این اظهارها کافی اند: �می دانم که دست دارم� و �می دانم که مغز در خمره نیستم� و در بافتار شک گرایانه برای صدق اظهار هیچ یک از آن ها کافی نیستند؛ یعنی اگرچه شک گران موفق می شود که نشان دهد که در بافتار شک گرایانه فاقد معرفت تجربی به جهان خارج هستیم، نمی تواند نشان دهد که در بافتار روزمره فاقد چنین معرفت هایی هستیم.