swastika

ودا ها و اُپانیشاد های نوشتاری یعنی کاشفین چرخه تولد و مرگ که این نام را با استفاده از کلمات فارسی ماقبل اوستای نوشتاری برآن نهاده اند از سوا یا جدا بودن یک ها، واحد ها، یگان ها، فردیت ها یا افراد انسانی ( منجمله فردیت های نباتی و حیوانی ) چه بوده است؟ این سوال را میتوان بصورت زیر هم طرح نمود: آیا منِ یک فرزند انسانی در روند پیدایش یا به وجود آمدن از ترکیب نیمی از منِ پدر و نیمی از منِ مادر تولید میگردد یا اینکه من های فرزندان و والدین در آفرینش اولیه ملکوتی یا آسمانی همین دنیای به اصطلاح مادی یا فیزیکی در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین، بطور همزمان و هم سن و در یک سن معتدل ملکوتی و مستقل از هم و هرکدام بصورت زوجی ( زن و مرد خودی ) در نهایت کمال خوبی و زیبایی آفریده شده و از جاودانگی بر خوردار گردیده اند یا جملگی سلسله وار از نفس یا منِ یک موجود خیالی اوهامی تحت نام آدم؟ در زمینه کشف شهودی مولانا عارف بزرگ مسلمان و فارسی زبان مبنی بر اینکه نفوس نباتی کمال نفوس معدنی و نفوس حیوانی کمال نفوس نباتی و نفوس انسانی کمال نفوس حیوانی اند، حقیقت ندارد. خداوند متعال حقیقی و واقعی ( یعنی خدا از دیدگاه علمی و نه از دیدگاه دینی و فلسفی و عرفانی ) در آفرینش اولیه ( سرمدی، مبدئی و معادی ، ازلی و ابدی ) محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین، کلیه نفوس نباتی و حیوانی و انسانی را از نفس واحد و بیکران خود آفریده و نه از نفس یک موجود خیالی اوهامی تحت نام آدم. نفس مجرد یعنی من و نه روح، نه روان، نه جان، نه فهم و عقل، نه هوش و نه آگاهی و نه خود آگاهی و نه چیز دیگری. سواستیکای هندوان و چلیپای ایرانیان حاکی از جاودانگی عشق و زندگی انسانی ( منجمله نباتی و حیوانی ) بوده و می باشند. انسان امروز و آینده میتواند جدی تر از پیشینیان سوال زیر را طرح نماید و سعی کند تا حد توان دینی ، فلسفی ، عرفانی و علمی به آن یک پاسخ معقول و منطقی ارائه نماید: عشق و زندگی انسانی چگونه و از چه راهی و به کدام روش می توانند از جاودانگی برخوردار باشند؟ آیا راه و روش های ارائه شده توسط پیشینیان از قبیل گردش روان یا تناسخ ، قبض یا جدایی روح از بدن به اصطلاح مادی ، پریدن جان از قفس تنگ خاکی ، مهاجرت روان بین عالم ایده ها یا ماوراء طبیعت و عالم محسوسات یا طبیعت افلاطون، حقیقت دارند یا جملگی اوهامی اند و بریده از واقعیت؟

یه سؤال دیگه اینکه این نماد اگر ریشه هندی و آسیایی داره پس چرا قدیمی ترین سوآستیکا تو اروپا پیدا شده و حتی از قدیم بین سرخپوستا و بومیای قاره آمریکا هم از این نماد استفاده میکردن
و یه چیز دیگه اونم اینکه پیدا شدن این نماد تو اروپا نظریه مهاجرت هندیار و به اروپا کاملا رد می کنه و شایدم یه نظریه جدید بوجود بیاد اونم مهاجرت اروپاییا به هند و آسیاست،
نظر شخصیه خودمم در مورد این کلمه آینه که از دو بخش تشکیل شده باشه
سوآس تیکا_ سوآس نمی دونم چی میشه ولی تیکارو میشه تیک، نشان، نماد، نشانه، علامت معنی کرد

واژه �صلیب� در عبارت �صلیب شکسته� اشاره به صلیب مسیحی ندارد که در صورت شکسته شدن شکل متفاوتی به دست می آید، منظور صلیب ساده و اولیه ( و x ) است.
سواستیکا از واژه سانسکریت "Suvastika" مشتق شده و به معنای "هستی نیک" است. صلیب شکسته نشان بسیاری از چیزها، از جمله خورشید در آئین مهرپرستی و خوش اقبالی، سمساره و برهما در آیین هندو است.
در فرهنگ هندواروپایی، این نشان بر روی اشیا یا مردم ایجاد می شد تا برای آنان شانس خوب بیاورد. این نشان برای هزاران سال متداول بوده است. امروزه این نشان معمولاً در آثار هنری هندی و معماری کنونی و باستانی هندو و نیز در خرابه های شهر تاریخی تروآ دیده می شود. در روزگار باستان، صلیب شکسته در بین یونانی ها، هیتی ها، سومری ها، سلت ها و ایرانی ها استفاده می شد.
به علت استفاده حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران آلمان از این نماد، سواستیکا در جهان غرب به عنوان نماد نازیسم شناخته می شود و پس از جنگ جهانی دوم و شکست آلمان نازی، وجهه بدی در غرب پیدا کرده است.
نام
صلیب شکسته، سواستیکا، گردونهٔ مهر و گردونهٔ خورشید ( میترا ) چرخ گردون، چرخ روزگار از نام های این نماد هستند.
سواستیکا یک واژه سانسکریتی و آمیزه ای از دو واژه سو ( सु ) به معنی "خوب" و استی ( अस्ति ) به معنی "هست"، می باشد.
هندسه
صلیب شکست ها علامتی با شاخه های ۹۰ درجه به سمت راست یا چپ است که معمولاً با جهت افقی یا گوشه هایی با زاویه ۴۵ درجه است. این چلیپا می تواند زاویه ای غیر ۹۰ درجه داشته باشد؛ علاوه بر آن جهت گیری آن ( در جهت عقربه های ساعت / در خلاف جهت عقربه های ساعت ) می تواند نشان دهندهٔ دو مفهوم کاملاً جدا از هم باشد.