قانون ـ فقه : اباحه
اِباحه ( به عربی: إباحَة ) از ریشهٔ �بَوح� و �بُؤوح� به معنی اجازه دادن است و به فعلی گفته می شود که بر اِتیان و ترک آن، پاداش و کیفری بار نیست. اباحه از مفاهیم پراهمیت در فقه، شریعت، و حقوق اسلامی است. اباحه یعنی اجازهٔ تملک. این اجازه را گاهی مقنِّن مستقیماً می دهد؛ مانند اجازهٔ تملک مباحات در مادهٔ ۱۴۷ قانون مدنی، و گاهی شامل قصد و انشای مالک است
... [مشاهده متن کامل]
اِباحه ( به عربی: إباحَة ) از ریشهٔ �بَوح� و �بُؤوح� به معنی اجازه دادن است و به فعلی گفته می شود که بر اِتیان و ترک آن، پاداش و کیفری بار نیست. اباحه از مفاهیم پراهمیت در فقه، شریعت، و حقوق اسلامی است. اباحه یعنی اجازهٔ تملک. این اجازه را گاهی مقنِّن مستقیماً می دهد؛ مانند اجازهٔ تملک مباحات در مادهٔ ۱۴۷ قانون مدنی، و گاهی شامل قصد و انشای مالک است
... [مشاهده متن کامل]