pangolin

پولک پوست ها بر روی پوست خود پولک هایی از جنس کراتین دارند و تنها پستاندارانی هستند که چنین نوع از پوشش بدن را دارا هستند. پولک پوست ها در مناطق گرمسیری آفریقا و آسیا زندگی می کنند و نام پانگولین از زبان مالای گرفته شده و به معنی �جمع شونده رو به بالا� است
ویژگی ها
این جانوران شب زی هستند و از حس بویایی قوی خود برای یافتن حشرات در شب استفاده می کنند. پولک پوست ها بیشتر روز را به خوابیدن می گذرانند و به هنگام خواب رو به بالا می غلتند و به صورت گلوله ای در خود جمع می شوند.
فلس های پانگولین همه جای بدن او به جز شکم و سمت داخلی بازوهایش را می پوشاند. پولک پوست ها به هنگام احساس خطر خود را مانند جوجه تیغی جمع می کنند و تنها کفتار و گربه ایان بزرگ قادر به نفوذ به پوشش فلسی آن ها هستند.
پولک پوست ها در خوردن مورچه ها و موریانه ها تخصص دارند و زبانی دراز و باریک دارند که با بزاقی چسبناک پوشیده شده است. پولک پوست ها دندان ندارند و غذا در معده قوی آن ها خرد و گوارده می شود. پولک پوست ها گوش هم ندارند یا گوش هایی کوچک در برخی از آن ها دیده می شود. پاهای جلوی آن ها کوتاه و نیرومند است که برای کندن زمین به کار می رود.
گونه هایی از پانگولین ها بر روی زمین زندگی می کنند و گونه ای نیز درخت زی است که این گونه دمی قوی برای گرفتن تنه و شاخه ها دارد. پولک پوست ها جانورانی تک زی هستند و معمولاً تنها یک فرزند به دنیا می آورند. به هنگام خطر، پانگولین مادر، فرزندش را به بغل می گیرد و خود را به دور او گلوله می کند. پولک پوست های کودک، پس از دو سال آماده جفت گیری هستند.
پانگولین بزرگ که در جنگل های بارانی و علفزارهای استوایی آفریقا یافت می شود، از همه بزرگ تر است و طولش به ۱٫۸ متر و وزنش به بیش از ۳۰ کیلوگرم می رسد.
دانشمندان می گویند که این جانور آینده روشنی ندارد و کسی نمی داند که چه تعداد از آنها در طبیعت باقی مانده است. به گفته آنان احتمال روبه رو شدن با این جانور در طبیعت چنان کم است که حتی نمی توان تخمین دقیقی از جمعیت آن داشت.