oversharing

به نظر من واژه یِ �فاش گویی� معادلِ مناسبی برای ( Oversharing ) است و ممکن است این ایراد مطرح شود که اُوِرشیرینگ همیشه با گفتن و به زبان آوردن انجام نمی شود و گاهی با نمایش دادن ارتکاب می یابد؛ این ایراد چندان نافذ و قوی نیست؛ زیرا هنگام بحث از اصطلاحات نباید بیشتر در بندِ معنای لغوی و تحت اللّفظیِ واژه ها بود و �فاش گویی� از آن رو که غالباً در گفتن بروز می کند، به فاش گویی موسوم شده است. مثلاً اصطلاحِ �فرودگاه� را در نظر بگیرید؛ معنای لغوی و تحت اللّفظیِ فرودگاه یعنی جایِ فرود آمدن و مرکّب است از فرود گاه و حال مثلاً می توان این ایراد را به آن گرفت که هواپیما در فرودگاه صرفاً فرود نمی آید و گاهی از آن بلند می شود و فراز می گیرد! و بسیاری از اصطلاحاتِ دیگر هستند که چنین وصفی دارند.
به قول حافظ:
�فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادم
بنده ی عشق ام از هر دو جهان آزادم�
حافظ هم گاهی فاش گویی یا اُوِرشیرینگ می کرد و از آن کار پشیمان هم نمی شد، ولی گاهی ترجیح می داد که چیزی نگوید؛ مثلاً:
خموش حافظ! و این نکته های چون زرِ سرخ
نگاه دار که قَلّابِ شهر، صَرّاف است!

را نگفتن اهمّیّت می دهد و محتاطانه رفتار نمی کند، این بی احتیاطی و بی دقّتی باعث می شود که آن شخص خواه ناخواه چیزهایی را بگوید که مربوط به زندگیِ شخصی و حریمِ خصوصیِ خود و دیگران است و به فاش شدنِ رازهای مگویِ خود یا دیگران می انجامد و این چنین برای خود یا دیگران دردسر می سازد.