mindfulness

آگاهی یا دانستگی میشود آنچه که شما در خودتان تجربه می کنید . مشکل اینجاست که فرق دل و ذهن ، فهمیده نشده است .
ذهن ، از جهان غیرمادی است . دل ، واسطِ بین جهان مادی و غیر مادی است . ذهن دارای ۵۲ عامل روان و ۱۶ بعد حافظه است . دل محل ضمیر هوشیار و ضمیر ناهوشیار است .
چه موضوعِ درون دل ، حس باشد و چه ذهن باشد ، شما از درون دل ، از موضوعات آگاه میشوید .
پس mindfulness میشود لحظه به لحظه ، شاهد و ناظرِ آگاهی خود بودن ، که همراه با تمرکز آنی است .
حال اگر به شما بگویم : بر روی شمع تمرکز کن ، تو از شمع آگاه میشوی ، ولی این مراقبه نیست .
اما شمع ، در درون دل چگونه تجربه میشود ؟
توسط آگاهی داننده . اگر شما بتوانی شمعی که در دل تجربه میشود و آگاهی داننده تولید می کند را بعنوان یک مفهوم با چشم دل، مشاهده و تماشا کنی ، میشود mindfulness.
پس mindfulness ، همراه با آگاهی مشاهده گر است و با تمرین بدست می آید . پس شما نیاز دارید تا به مرحله مایندفول نس برسید . الان شما ، آگاهی داننده هستی . یعنی خودتان را با موضوع ، هم هویت می دانید . تا زمانی که با موضوع ، هم پنداری کنید ، وارد حالت mindfulness نشده اید .

اما تا زمانی که یک آگاهی مشاهده گر و ناظر، وجود نداشته باشد ، مراقبه ای در کار نخواهد بود . پس مراقبه میشود : لحظه به لحظه ، شاهد و ناظر خود بودن ، لحظه به لحظه شاهد و ناظرِ آگاهی خود بودن . این یعنی چی ؟ اولین چیزی که باید درست فهمیده بشود تا درک و دیدگاه درستی داشته باشید این است که بدانی تو یا حقیقت تو ، همان آگاهی است . یعنی الان تو ، آگاهِ از بدن هستی اما بدن نیستی . تو آگاه از فکر و پچ پچ درونی هستی اما فکر و گفتگوی درونی نیستی . چرا؟ چون اگر بدن بودی ، ضربان قلب در اختیار تو بود ، اگر بدن زخم میشد ، میفهمیدی چجوری زخم ترمیم میشه . پس بدن نیستی ، تو آگاه از بدن هستی . اگر افکار و پچ پچ درونی بودی ، میتونستی متوقفش کنی . پس چون قادر به توفقش نیستی ، تو آگاهِ از فکر و گفتگوی درونی هستی . پس تو آگاهی هستی . تو از موضوعات ، دانستگی داری . زمانی که تو آگاهِ از بدن و افکار و احساسات و پچ پچ درونی هستی ، تو میشوی آگاهی داننده . چرا؟ چون دائما خودت را با بدن و افکار و احساسات و گفتگوی درونی ، هم هویت میدانی . آگاهی مشاهده گر میشود ؛ آگاهی که در حال نظاره و تماشای آگاهی داننده هست . تا زمانی که یک آگاهی مشاهده گر ویک آگاهی داننده نباشد ، هیچ مراقبه ای صورت نمی گیرد . پس مراقبه میشود ؛ لحظه به لحظه ، خود را تماشا کردن یا مراقب و نگهبان خود بودن . برای حضور در لحظه شما نیاز به تمرکز آنی و لحظه ای دارید . پس با mindfulness، اول شما نیاز داری لحظه به لحظه ، ناظر و شاهدِ آگاهی یا دانستگی از بدن ، افکار ، احساسات و پچ پچ درونی باشی و همراه با تمرکز آنی تا یک آگاهی ناظر و تماشاچی ایجاد شود . حالا شما می توانی یک موضوع را از آگاهی داننده انتخاب کنی . به چه صورت ؟ توجه ، نوک تیز آگاهی است . attention . یعنی هرجا توجه باشد ، از آنجا آگاهی یا دانستگی تولید میشود . مثلا ، تنفس را به عنوان موضوعی در آگاهی داننده انتخاب می کنید . حالا میشود آگاهی از تنفس یا mindfulness of breathing. اگر به شما بگویم تمرکز بر تنفس داشته باش ، میشود focusing on breathing . و این مراقبه نبست . دقت کنید بین علمای بودائی و هندو و . . . ، در این موارد اختلاف نظر هست . اما به معنی کلمه anapanasati که کلمه پالی هست و آموزش بودا هست و مراقبه بودا بوده تا به روشن ضمیری برسد ، دقت کنید : آناپانا یعنی دم و بازدم ، و ساتی ، یعنی حضور در لحظه که به انگلیسی میشود ؛ mindfulness of breathing یعنی آگاهی از تنفس . کدام آگاهی میتواند آگاه از تنفس بماند و با آن هم هویت نشود ؟ آگاهی مشاهده گر . پس mindfulness میشود لحظه به لحظه ناظر و شاهد موضوعی بودن که همراه با تمرکز آنی هست . استادان دنیا ، سر فهمیدن این مشکل دارند و اختلاف نظر .
آگاهی یا آگاهی داننده : knowing mind . اما آگاهی مشاهده گر ، observing mind است اما هنوز خالص نیست . آگاهی ، خشت خام و لوح خامی است که در اثر برخورد با موضوع ، تبدیل به هوشیار شدن میشود .
بخاطر همین ، ما می گوئیم هوشیار باش . یعنی گوش نکن ، بلکه بشنو . نگاه نکن ، بلکه ببین . اصطلاحا هشیار باش .
اشکال اینجاست که در زبان انگلیسی ، کلمات عرفان شرقی وجود ندارد . مانند کلمه دل ، که معادلی در انگلیسی ندارد و به آن heart می گویند ، یعنی قلب . و تفاوت دل و قلب ، از زمین تا آسمان است .