تصمیم گیری های تکانشی: انتخاب هایی هستند که به سرعت و بدون دوراندیشی کافی انجام می شوند و اغلب توسط محرک های احساسی یا حسی به جای تحلیل منطقی هدایت می شوند. آنها رضایت فوری را بر نتایج بلندمدت اولویت می دهند.
... [مشاهده متن کامل]
از نظر مبانی روانشناختی تکانشگری یک ساختار چندبعدی است. براساس نظریه فرآیند دوگانه، تصمیمات تکانشی زمانی ایجاد می شوند که نظام سریع و خودکار ( دستگاه ۱ ) بر نظام کند و سنجیده ( دستگاه ۲ ) غلبه کند.
از نظر عصب - زیست شناختی ( نوروبیولوژی ) قشر جلوی مغز خودکنترلی و برنامه ریزی آینده را کنترل می کند. فعال سازی کمتر در اینجا با تکانشگری مرتبط است. جسم مخطط شکمی و قشر مداری پیشانی ( اوربیتوفرونتال ) مرتبط با حساسیت به پاداش و ارزیابی هیجانی است. اعمال تکانشی اغلب باعث آزاد شدن دوپامین می شوند و رفتار را از طریق لذت تقویت می کنند.
روان شناسان اغلب تکانشگری را به موارد زیر طبقه بندی می کنند:
- تکانشگری حرکتی: عمل بدون فکر ( مثلاً، از دهان پریدن )
- تکانشگری توجهی: مشکل در حفظ تمرکز
- تکانشگری بدون برنامه ریزی: فقدان تفکر آینده نگر
- فوریت: عمل عجولانه تحت پریشانی عاطفی
این جنبه ها در مدل هایی مانند UPPS - P و مقیاس تکانشگری بارت ثبت شده اند.
پیامدها تکانش گری در تصمیم گیری سبب موارد زیر می شود:
پاداش های کوتاه مدت در مقابل بلندمدت: مطالعات نشان می دهد که افراد هنگام مواجهه با پاداش های فوری، حتی اگر پاداش های تأخیری از نظر عینی بهتر باشند، تکانشی تر عمل می کنند.
ارزیابی خطر ( ریسک ) : افراد تکانشی اغلب خطرات را دست کم می گیرند یا دستاوردهای کوتاه مدت را بیش از حد ارزیابی می کنند، که می تواند بر تصمیمات مالی، اجتماعی و مرتبط با سلامت تأثیر بگذارد.
راهبردهایی برای تنظیم، با توجه به چارچوب های CBT، ACT و تاب آوری، برخی از مداخلات بدین شرح مفید تشخیص داده شده است:
- آموزش ذهن آگاهی: آگاهی از محرک های هیجاطفی را افزایش داده و پاسخ های خودکار را به تأخیر می اندازد.
- بازسازی شناختی: افکار تکانشی را تغییر شکل می دهد و روایت های جایگزین می سازد.
- تمرین های به تأخیر انداختن ارضا: خودتنظیمی را از طریق مواجهه کنترل شده تقویت می کند.
- روشن سازی ارزش ها ( ACT ) : تصمیمات را به جای احساسات گذرا، در ارزش های بلندمدت تثبیت می کند.
... [مشاهده متن کامل]
از نظر مبانی روانشناختی تکانشگری یک ساختار چندبعدی است. براساس نظریه فرآیند دوگانه، تصمیمات تکانشی زمانی ایجاد می شوند که نظام سریع و خودکار ( دستگاه ۱ ) بر نظام کند و سنجیده ( دستگاه ۲ ) غلبه کند.
از نظر عصب - زیست شناختی ( نوروبیولوژی ) قشر جلوی مغز خودکنترلی و برنامه ریزی آینده را کنترل می کند. فعال سازی کمتر در اینجا با تکانشگری مرتبط است. جسم مخطط شکمی و قشر مداری پیشانی ( اوربیتوفرونتال ) مرتبط با حساسیت به پاداش و ارزیابی هیجانی است. اعمال تکانشی اغلب باعث آزاد شدن دوپامین می شوند و رفتار را از طریق لذت تقویت می کنند.
روان شناسان اغلب تکانشگری را به موارد زیر طبقه بندی می کنند:
- تکانشگری حرکتی: عمل بدون فکر ( مثلاً، از دهان پریدن )
- تکانشگری توجهی: مشکل در حفظ تمرکز
- تکانشگری بدون برنامه ریزی: فقدان تفکر آینده نگر
- فوریت: عمل عجولانه تحت پریشانی عاطفی
این جنبه ها در مدل هایی مانند UPPS - P و مقیاس تکانشگری بارت ثبت شده اند.
پیامدها تکانش گری در تصمیم گیری سبب موارد زیر می شود:
پاداش های کوتاه مدت در مقابل بلندمدت: مطالعات نشان می دهد که افراد هنگام مواجهه با پاداش های فوری، حتی اگر پاداش های تأخیری از نظر عینی بهتر باشند، تکانشی تر عمل می کنند.
ارزیابی خطر ( ریسک ) : افراد تکانشی اغلب خطرات را دست کم می گیرند یا دستاوردهای کوتاه مدت را بیش از حد ارزیابی می کنند، که می تواند بر تصمیمات مالی، اجتماعی و مرتبط با سلامت تأثیر بگذارد.
راهبردهایی برای تنظیم، با توجه به چارچوب های CBT، ACT و تاب آوری، برخی از مداخلات بدین شرح مفید تشخیص داده شده است:
- آموزش ذهن آگاهی: آگاهی از محرک های هیجاطفی را افزایش داده و پاسخ های خودکار را به تأخیر می اندازد.
- بازسازی شناختی: افکار تکانشی را تغییر شکل می دهد و روایت های جایگزین می سازد.
- تمرین های به تأخیر انداختن ارضا: خودتنظیمی را از طریق مواجهه کنترل شده تقویت می کند.
- روشن سازی ارزش ها ( ACT ) : تصمیمات را به جای احساسات گذرا، در ارزش های بلندمدت تثبیت می کند.