ghoul

غول باشد نه عالِم آنکه به ظاهر عاقل و بالغ ست !
که از او نشنوی و ننگری گفتار راست و کردار درست !
از رفتن بر روی رهی که غولان بر آن نشسته اند حذر کن!
اما گر رفتی دهن های باز شان را با کاهگل پر و اندود کن !
دم در کوچه و برزن هر آئین و دینی منجمله آتئیسم غولی افکنده دام! /منه بدون بلوغ فهم و عقل و اندیشه یا فکر و خیال و تصور تا توانی درین دام ها گام!
غول بر خویشتن اگر خضر نام نهاد چه سود!
که نام های دنیوی غول و خضر در در گاه یا بارگاه و یا پیشگاه پروردگار بیکران! هر دو به یک مساوی با هم بی فایده و بدون بهره و سود و زیان!
منجمله نام های زئوس و تئوس و تائو و بل و اله و الی و اهورا و یهوه و آبَّا به شکل آبابا یا پدر آسمانی و الله و خوُا و خدا!
گرش غول شهر جای این گفتار ست و گر ورش دیو دهر گوئی جای استغفار ست ! ای باد صبا از طرف من به ناصر خسرو بگو که بر مبنای لفظ قرآنی الدّهر به شکل تفکیکی ال دد هر ! از هر آدم و دیو دد ملولم و انسانم آرزوست!
و به حافظ شیرین سخن شیرازی هم بگو :
حافظا!!
مثل فقیهان حدیث از حوری و مُطرب و مَی گو و راز دهر را بی تاج تشدید بر سر ه یا هایش کمتر جو!/که به قول خود کس نگشود و نگشاید به حکمت این شاه معمای بی تاج و تخت و کلاه را!/
که از دیدگاه خردمندان گمنام ایرانی و بعضا هندو در اعصار دور داست فرا باستان ( قبل از تولد نوح ) و شاید فرازمینی های حقیقی و واقعی فرود آمده در سرزمین های ایران و هندوستان ( البته از دیدگاه طرفداران فضا نوردی ماقبل تاریخ، پِری آستروناوتیک ) به دو شکل زیر تلفظ و بیان میشده: ده هر و ده ره. و لقب دهریون توسط هم عصریان و پیروان آنان به دو شکل زیر ؛ ده هریون و ده رهیون و پسوند های " ون و یون " نشانه جمع بوده . این دو لقب بصورت مفرد به شکل های ده هری و ده رهی تلفظ و بیان میشده اند.
صبح خورشید خرد دمید سرانجام در خوابگاه غولان دران بیشه و دشت! / شاه بختی را بین که در پی بخت ایسا از ایدر یا از این در و از آن ایوانِ گلی یا انجیل گذشت!/
روی دعا بسوی این شهر نوین آر و نه بسوی جی رو سال ام !/ تا نفریبندنت بیش از این غول های آدم و حاتم و خاتم! /
سنایی گویا روح بوده و عطار چشمان وی !/ و جلال بر انگیخته در بلخ در پی آنان آمده بوده / تا اینکه سرانجام آن غول شعر و عشق عرفانی در شهر کونیا ( یعنی نیا یا ریشه کو یا کجاست، منظور محل ریشه و اصل انواع ) روزی با روئیت یا مشاهده خورشید عشق در کالبد شمس تبریزی به قول خود مولانا خر عقلانی اش تا سینه پا در گل میماند و از آن پس تاکنون عقول پیروان طریقت وی تا روی گوشان دراز پا در گل باقی مانده و درجا زده اند!/.
ای نسیم ملایم عشق بینای این گولک یا این غول کوچولو را گر از کوی آن عزیزان گذر کردی این خبر را به آستان مبارک و گوشان شنوای آنان رسان :
باده های درد آلود دنیوی چون خسرو و شیرین و فرهاد، لیلی و مجنون همچون شمس و جلال تان کنند!/ گر صافی و برزخی و ملکوتی گردند وانگه فقط این کودک دادند و خدای حقیقی و واقعی که چگونه چون و مون منهتان یا من هاتان کنند!/.
در یک شب مهتابی در حینی که چشمانم شگفت زده خیره گردیده بودند به زیبایی هاله ماه، با خود گفتم که این فکر و خیال و تصور غولکی درین سر و دل محدود من هرگز آرام نگیرند!/ هاله خموش و گویا بگفتا تا خود را در فکر و خیال و تصور غول آسای پروردگارت به روشنی آفتاب نبینند!/.