gam

در پاورقی جناب پرویز داریوش آورده اند؛ GAM: به معنی معاشرت و دید و بازدید دریایی.
ملویل در ادامه توضیحمی دهد که: "شک نیست که این لغت محتاج تعریف است و باید آن را در لغت نامه جای داد. "
و در ادامه متن ملویل می نویسد:
"با توجه بدین امر اکنون من آن را عالمانه تعریف می کنم: گام "GAM" اسم است. ملاقات اجتماعی دو ( یا بیشتر ) کشتی والگیر معمولا در یک میدان گشت، و آن بر این منوال است که پس از رد و بدل تعارف جاشوان هر کشتی به کشتی دیگر می روند و در خلال آن مدّت ناخدایان دو کشتی در یک کشتی و نایبان اوّل دو کشتی در کشتی دیگر می مانند.
موضوع دیگری را نیز در باره ی معاشرت دریایی باید در همین جا بیان کنم. تمامی حرفه ها خصایص کوچک مربوط به خود را دارند. صید وال نیز همچنین است. در یک کشتی دزدان دریایی یا جنگی یا برده کِشی وقتی ناخدا را با قایق به جایی می برند، وی همواره بر نشیمن راحت که گاه تشک هم دارد در عقب قایق می نشیند و بیشتر وقت ها با رشته بافته خوش نقش و نگاری قایق خود را هدایت می کند. اما در عقب قایق کشتی والگیری هیچ نشیمن و تشکچه ای به هم نمی رسد، و رشته ای هم برای هدایت ندارد واقعاً خیلی تماشا خواهد داشت اگر ناخدایان کشتی های والگیری را مثل ریش سفیدان نقرسی که در صندلی های چرخ دار می نشینند روی تخت چرخ دار بنشانند و بر روی آب حرکت دهند و اما در مورد رشته بسته به سکان باید گفت که در قایق والگیری جایی برای این گونه چیزهای زنانه نیست و بنابراین چون در معاشرت دریایی تمامی جاشوان قایق باید از کشتی بروند و از این جهت چون - سکانبان یا زوبین انداز قایق از همان عده است سمت سکانبانی را همان شخص بر عهده خواهد داشت و ناخدا که برای نشستن جایی ندارد مثل درخت سفیدار روی پا می ایستد و به دیدار می رود. غالباً دیده می شود که چون ناخدایی ایستاده چشمان تمامی دنیای محدود خود را از هر دو کشتی متوجه می بیند به اهمیت حفظ وقار و تشخص خود با محکم کاشتن پاهایش توجه زیادی دارد و این کار هم چندان آسان نیست چون پشت سرش پاروب بزرگ و برجسته هدایت قایق در حرکت است و مدام به پشت او می کوبد و پاروب جلودار با کوبیدن به زانوان او مقابله می کند. بدین گونه از پس و پیش کوبیده می شود و فقط می تواند از پهلو روی پاهای دراز کرده اش تکان بخورد اما تکان ناگهانی و شدید قایق بیشتر وقت ها او را سرنگون خواهد ساخت، چون طول جای پا بدون آنکه از حیث عرض تقویت شده باشد بی فایده است. اگر دو تیر را از بالا به هم تکیه دهیم نمی توانیم آنها را بر پا داریم، و از طرف دیگر به تأکید می گویم که این ناخدای ایستاده به هیچ وجه و ابداً نباید دیده شود، که با دست گرفتن به چیزی اندکی کمک گرفته است. در واقع به نشانه تسلط کامل بر نفس خود معمولا دست هایش را در جیب شلوارش فرو می کند. اما شاید چون دست هایش خیلی بزرگ و سنگین هستند، آنها را برای حفظ تعادل در جیب می گذارد. با وجود این مواردی بوده که به شهادت هم رسیده است و در آن ناخدا را دیده اند که در یکی دو لحظه بسیار بحرانی و غیر عادی مثل موج شدید ناگهانی موی سر نزدیک ترین پارو زنان را به چنگ گرفته مثل مرگ جانکاه بر آن آویخته است. "