مصاحبه های موقعیتی و مصاحبه های رفتاری دو تکنیک مصاحبه رایج هستند که کارفرمایان برای ارزیابی مناسب بودن نامزدها برای یک موقعیت استفاده می کنند. در حالی که آنها شباهت هایی دارند، تفاوت های کلیدی بین این دو وجود دارد.
... [مشاهده متن کامل]
مصاحبه های موقعیتی:
در مصاحبه موقعیتی، سناریوها یا موقعیت های فرضی به نامزدها ارائه می شود که ممکن است در محل کار با آنها مواجه شوند. مصاحبه کننده می خواهد نحوه برخورد کاندید با این موقعیت ها و تصمیم گیری را بسنجد. سوالات اغلب با "اگر. . . چه کار می کنید؟" شروع می شود. یا "چطور با. . . کنار می آیی؟" هدف از مصاحبه های موقعیتی ارزیابی مهارت های حل مسئله، توانایی های تصمیم گیری و رویکرد آنها به سناریوهای مختلف محل کار است.
در طول یک مصاحبه موقعیتی، از داوطلب انتظار می رود که پاسخ دقیقی ارائه دهد که فرآیند فکری، مراحلی که باید بردارند، و منطق پشت تصمیمات خود را مشخص کند. مصاحبه کننده توانایی داوطلب را برای تجزیه و تحلیل موقعیت ها، تفکر انتقادی و به کارگیری دانش و مهارت های خود در سناریوهای عملی ارزیابی می کند.
مصاحبه های رفتاری:
در یک مصاحبه رفتاری، از داوطلبان سوالاتی در مورد تجربیات گذشته خود و نحوه برخورد آنها با موقعیت های خاص در نقش های قبلی پرسیده می شود. باور اساسی این است که رفتار گذشته پیش بینی کننده خوبی برای رفتار آینده است. سوالات اغلب با "درباره زمانی به من بگویید که. . . " یا "به من یک مثال از. . . بدهید" شروع می شود. در گذشته مواجه شده اند.
در طول مصاحبه رفتاری، از داوطلب انتظار می رود که نمونه های خاصی از تجربیات کاری قبلی خود را ارائه دهد. آنها باید موقعیت، اقداماتی که انجام داده اند و نتایجی که به دست آورده اند را توصیف کنند. مصاحبه کننده به دنبال شواهدی از مهارت ها، توانایی ها و رفتارهای نامزد مربوط به موقعیتی است که برای آن مصاحبه می کند.
تفاوت:
1. تمرکز: مصاحبه های موقعیتی بر سناریوهای فرضی تمرکز دارند، در حالی که مصاحبه های رفتاری بر تجربیات گذشته تمرکز دارند.
2. رویکرد: مصاحبه های موقعیتی مهارت های حل مسئله و تصمیم گیری یک نامزد را ارزیابی می کند، در حالی که مصاحبه های رفتاری شایستگی ها و رفتارهای نشان داده شده آنها را ارزیابی می کند.
3. قالب سوال: مصاحبه های موقعیتی از داوطلبان می پرسند که چگونه با موقعیت های فرضی برخورد می کنند، در حالی که مصاحبه های رفتاری از داوطلبان می خواهند که مثال های خاصی از نحوه برخورد با موقعیت های مشابه در گذشته ارائه دهند.
4. سبک پاسخگویی: در مصاحبه های موقعیتی، نامزدها یک پاسخ نظری ارائه می دهند، در حالی که در مصاحبه های رفتاری، نامزدها نمونه هایی از زندگی واقعی ارائه می دهند.
5. ارزش پیش بینی: مصاحبه های موقعیتی سعی می کنند پیش بینی کنند که نامزدها در موقعیت های آینده چگونه عمل خواهند کرد، در حالی که مصاحبه های رفتاری ارزیابی می کنند که نامزدها در موقعیت های مشابه در گذشته چگونه عمل کرده اند.
... [مشاهده متن کامل]
مصاحبه های موقعیتی:
در مصاحبه موقعیتی، سناریوها یا موقعیت های فرضی به نامزدها ارائه می شود که ممکن است در محل کار با آنها مواجه شوند. مصاحبه کننده می خواهد نحوه برخورد کاندید با این موقعیت ها و تصمیم گیری را بسنجد. سوالات اغلب با "اگر. . . چه کار می کنید؟" شروع می شود. یا "چطور با. . . کنار می آیی؟" هدف از مصاحبه های موقعیتی ارزیابی مهارت های حل مسئله، توانایی های تصمیم گیری و رویکرد آنها به سناریوهای مختلف محل کار است.
در طول یک مصاحبه موقعیتی، از داوطلب انتظار می رود که پاسخ دقیقی ارائه دهد که فرآیند فکری، مراحلی که باید بردارند، و منطق پشت تصمیمات خود را مشخص کند. مصاحبه کننده توانایی داوطلب را برای تجزیه و تحلیل موقعیت ها، تفکر انتقادی و به کارگیری دانش و مهارت های خود در سناریوهای عملی ارزیابی می کند.
مصاحبه های رفتاری:
در یک مصاحبه رفتاری، از داوطلبان سوالاتی در مورد تجربیات گذشته خود و نحوه برخورد آنها با موقعیت های خاص در نقش های قبلی پرسیده می شود. باور اساسی این است که رفتار گذشته پیش بینی کننده خوبی برای رفتار آینده است. سوالات اغلب با "درباره زمانی به من بگویید که. . . " یا "به من یک مثال از. . . بدهید" شروع می شود. در گذشته مواجه شده اند.
در طول مصاحبه رفتاری، از داوطلب انتظار می رود که نمونه های خاصی از تجربیات کاری قبلی خود را ارائه دهد. آنها باید موقعیت، اقداماتی که انجام داده اند و نتایجی که به دست آورده اند را توصیف کنند. مصاحبه کننده به دنبال شواهدی از مهارت ها، توانایی ها و رفتارهای نامزد مربوط به موقعیتی است که برای آن مصاحبه می کند.
تفاوت:
1. تمرکز: مصاحبه های موقعیتی بر سناریوهای فرضی تمرکز دارند، در حالی که مصاحبه های رفتاری بر تجربیات گذشته تمرکز دارند.
2. رویکرد: مصاحبه های موقعیتی مهارت های حل مسئله و تصمیم گیری یک نامزد را ارزیابی می کند، در حالی که مصاحبه های رفتاری شایستگی ها و رفتارهای نشان داده شده آنها را ارزیابی می کند.
3. قالب سوال: مصاحبه های موقعیتی از داوطلبان می پرسند که چگونه با موقعیت های فرضی برخورد می کنند، در حالی که مصاحبه های رفتاری از داوطلبان می خواهند که مثال های خاصی از نحوه برخورد با موقعیت های مشابه در گذشته ارائه دهند.
4. سبک پاسخگویی: در مصاحبه های موقعیتی، نامزدها یک پاسخ نظری ارائه می دهند، در حالی که در مصاحبه های رفتاری، نامزدها نمونه هایی از زندگی واقعی ارائه می دهند.
5. ارزش پیش بینی: مصاحبه های موقعیتی سعی می کنند پیش بینی کنند که نامزدها در موقعیت های آینده چگونه عمل خواهند کرد، در حالی که مصاحبه های رفتاری ارزیابی می کنند که نامزدها در موقعیت های مشابه در گذشته چگونه عمل کرده اند.