[زمین شناسی] محور- ب (بلورشناسی): یکی از محورهای بلورشناسی که به عنوان مرجعی در توصیف بلور از آن استفاده می شود. این محوری است که بطور افقی، از راست به چپ در یک بلور ارترومبیک یا تری کلینیک سازگار شده است، این محور معمولاً، محور بزرگتر است. در یک بلور مونوکلینیک، محور راست/ قائم می باشد. حرف b معمولاً بصورت ایتالیک نوشته می شود. مقایسه شود با: محور a و محور c. (زمین شناسی ساختمانی): یکی از 3 محور قائم مرجع، a و b و c، که در دو روش متمایز استفاده می شوند. الف) برای کمک به تعریف و توصیف هندسه یک ساخت دارای تقارن مونوکلینیک، محور b، محوری است در زوایای قائمه به سطح (یکتا/ یگانه/ منفرد) تقارن تکی، در بسیاری از موارد این جهت، موازی با محور چین است ولی در ساختهای پیچیده، این محور الزاماً نباید این چنین باشد. ب) در معنای جنبشی، برای کمک به توصیف یک پلان تغییر شکل داده که دارای تقارن مونوکلینیک است. مانند یک برش ساده متوالی (پیش رونده). در این حالت محور b دوباره خط در زاویه های قائمه نسبت به سطح تقارن تکی می باشد. در یک برش ساده متوالی محور b در سطح برشی در زوایای قائمه نسبت به جهت برش قرار می گیرد. همچنین ببینید: محور c,a. محور شبکه بلور دو طرفه که عمود بر (010) است. مقایسه شود با: a محور و محور c. اصطلاحی که اولین بار توسط sander (1930) برای نشان دادن یک محور چرخش استفاده شد. ولی بعدها که به عنوان اصطلاحی به معنای محور چین از آن استفاده شد. در ادبیات جدیدتر توسط نماد F، جانشین شده است.
