allothetic cues

غذا و ناوبری دارند. زنبورهای عسل از ترکیبی از نشانه های بصری، بویایی و احتمالاً لمسی به عنوان سیگنال های آلوتتیک برای یافتن منابع غذایی و بازگشت به کندو استفاده می کنند. این نشانه ها عبارتند از: 1. نشانه های بصری: زنبورهای عسل در تشخیص مکان های دیدنی مانند درختان، ساختمان ها و سایر اشیاء موجود در محیط خود مهارت دارند. آنها می توانند الگوهای رنگی و اشکالی را تشخیص دهند که به آنها کمک می کند مکان منابع گل را شناسایی و به خاطر بسپارند. 2. نشانه های بویایی: رایحه نقش حیاتی در رفتار جستجوی زنبورها دارد. گل ها بوهای خاصی را منتشر می کنند که زنبورها را جذب می کند و این رایحه ها می توانند به آن ها کمک کنند تا منابع مختلف غذایی را شناسایی کرده و بین آنها تمایز قائل شوند. علاوه بر این، زنبورها می توانند از مسیرهای عطر باقیمانده توسط دیگر علوفه گران برای یافتن منابع غذایی استفاده کنند. 3. نور قطبی: زنبورهای عسل همچنین می توانند الگوهای نور قطبی شده را در آسمان تشخیص دهند که به آنها در جهت گیری و حفظ حس جهت در طول مسیریابی کمک می کند. 4. نشانه های مغناطیسی: اگرچه به طور کامل شناخته نشده است، برخی تحقیقات نشان می دهد که زنبورهای عسل ممکن است از میدان مغناطیسی زمین به عنوان یک کمک ناوبری استفاده کنند. این نشانه های آلوتتیک به زنبورهای عسل اجازه می دهد تا منابع غذایی را به طور موثر پیدا کنند و حتی در فواصل قابل توجهی به کندوهای خود بازگردند. این توانایی برای بقای آنها و سلامت کلی کلنی هایشان ضروری است.