a dram

که توسط بازیگران روی صحنه قبل از تماشاگر اجرا می شود، حالت های مشترک تولید و یک شکل جمعی از پذیرش را پیش بینی می کند. ساختار متون نمایشی برخلاف سایر اشکال ادبیات، مستقیماً تحت تأثیر این تولید مشترک و استقبال جمعی قرار دارد. تراژدی اولیه مدرن هملت توسط شکسپیر و تراژدی کلاسیک آتنی ادیپوس پادشاه توسط سوفوکلس از شاهکارهای هنر درام است. یک نمونه مدرن، سفر طولانی روز توسط یوجین اویل، سفر طولانی به شب است. دو ماسک مرتبط با درام نشانگر تقسیم عادی سنتی بین کمدی و تراژدی است. آنها سمبل موزهای یونان باستان، تالیا و ملپومن هستند. تالیا موزه کمدی بود، در حالی که ملپومن موزه تراژدی بود. به طور کلی که به عنوان ژانر شعر در نظر گرفته می شود، از زمان شعرهای ارسطو - نخستین اثر نظریه نمایشی، حالت دراماتیک با حماسه و مضحک متناقض است.