غزل اجتماعی در ایران

به غزل هایی که محتوای آنها بیشتر مسائل سیاسی و اجتماعی است، غزل اجتماعی می گویند؛ در عصر مشروطه با توجه به دگرگونی های سیاسی و اجتماعی، این نوع غزل، رواج یافت؛ در سروده های شاعرانی چون محمد تقی بهار، عارف قزوینی و فرخی یزدی می توان نمونه های آن را یافت.

غزل اجتماعی در دوره ی مشروطه در ایران رواج یافت. این دوره، دوره ی تحولات سیاسی و اجتماعی مهمی در ایران بود و شاعران این دوره با آگاهی از این تحولات، به بیان مسائل اجتماعی و سیاسی کشور پرداختند.

یکی از شاعران مهم غزل اجتماعی در دوره ی مشروطه، عارف قزوینی است.