رباعی پنجاه خیام (گردش دوران)

در بیت اول، شاعر خود و جهان هستی را به یک صحنه بازی تشبیه می‌کند. او می‌گوید که ما انسان‌ها، بازیگران این بازی هستیم و جهان هستی، کارگردان آن. این بازی، بازی واقعی است، نه بازی مجاز.

در بیت دوم، شاعر می‌گوید که ما انسان‌ها، مدتی کوتاه در این بازی شرکت می‌کنیم و سپس، به صندوق عدم بازمی‌گردیم. صندوق عدم، نمادی از مرگ و نابودی است.

شاعر در این شعر، از تشبیه‌های زیبایی استفاده کرده است. او جهان هستی را به یک صحنه بازی تشبیه می‌کند و انسان‌ها را به بازیگران این بازی. این تشبیه، به خوبی، گذرا بودن زندگی و ناپایداری جهان هستی را بیان می‌کند.