معنی شعر (شبی گیسو فروهشته بدامن پلاسین معجر و قیرینه گرزن)

گیسو : زلف در این بیت استعاره از سیاهی شب .

فروهشته : آویخته ، به پایین رها کرده

پلاسین : منسوب به پلاس ، از جنس پلاس ، توعی پارچه پشمی و ضخیم و معمولاً تیره رنگ مثل زیلو و گلیم

مِعجَر : چارقد ، روسری ، سر بند ، پارچه ای که زنان به سر بندند.

پلاسین معجر : آنکه روسری از پلاس به سر بسته است.

قیرینه : منسوب به قیر ، از جنس قیر ، سیاه.

گرزن : تاج و نیم تاجی از دیبا بافته و با دُرّ و گوهر آراسته

قیرینه گرزن : آنکه تاج سیاه و دانه نشان روی سر دارد . کنایه از شبی تاریک ، شبی با آسمان تاریک و پرستاره .

تصویر سازی منوچهری در این بیت مبتنی بر استفاده از استعاره نوع دوم یا مکنیه است، بدین نحو که شب را چونان زنی تصویر کرده( آن هم زنی زنگی و سیاه پوست، که در بیت بعدی بدان اشاره کرده است) که روپوش و تاجی سیاه دارد و نیز گیسوان بلندی دارد و آن را به دامن خود فرو ریخته، بنا براین چهره و بدن وی درپشت گیسوان بلندش پنهان شده و فقط سیاهی گیسوانش قابل دیدن است..

بازگردانی تخصصی : شبی که همچون زنی، گیسوان سیاه خود را بر چهره ی خود فرو ریخته  و این زلف سیاه تمام چهره و تا دامنش را فرو پوشیده است و از چهره ی او فقط سیاهی زلفش دیده می شود . شبی که همانند زنی سیاه پوش، معجری از جنس پلاس سیاه را بر سر افکنده و نیم تاجی از دیبای بافته با گوهر های آراسته بر سر گذاشته است .

بازگردانی  ساده ی بیت :شبی که سیاهی بر زمین گسترده و فضای تیره و تار دارد . شبی با آسمانی تاریک و پر ستاره.

شبی گیسو فروهشته به دامن: (استعاره مکنیه: تشبیه شب به زن) شبی که موهایش را در دامنش ریخته بود

پلاسین معجر:  روسری‌ای از جنس پلاس (پشم بز یا شتر، یا پارچهٔ کهنه)

قیرینه گرزن:  تاجی به رنگ قیر 

(شب به زنی مانند دانسته شده است که سرتاپایش از سیاهی پوشیده شده است)