منظور شاعر از جام بلا در این بیت شعر چیست؟

یحتمل اشاره و وام گرفته از شعر " هرکه درین بزم مقرب تراست ، جامِ بلا بیشترش می دهند"

جامِ بلا گرفتن : یعنی از شرابی مست شدن که سختی برایت می آورد (اما به مستیش می ارزد، چون حسین (ع) که  بلا ها را به جان خرید. در کتاب گنجینه الاسرار عمان سامانی، روایتی  داستان گونه از  جام بلا  شده است: 

پیشنهاد می کنم این قسمت از  کتاب عمان سامانی که به شعر سروده شده است را در اینترنت سرچ بفرمایید ، اما به زبان عامیانه  اینگونه  تعریفش می کنم: 

خداوند  در ازل تمام  موجودات و خلایق   را  ندا می دهد و جمع می کند ،جلوه ای از بهشت و جهنم را میافریند و  جامی از شراب الهی جلوی روی موجودات و خلایق  می گذارد و می گوید  این  

((پس ندا آمد نه پنهان، برملا 

کالصَلا ای باده خواران الصَلا

همچو این می خوشگوار و صاف نیست 

ترک این مِی  گفتن از انصاف نیست))

خداوند گفت هرکه این می را بنوشد  به هر چیز عالم شده و اولین نفر پای در بهشت می گذارد،  این را که گفت: 

(( جمله ذرات از جا خاستند _  ساغرِ می را زِ ساقی  خواستند))

بار دیگر  خداوند ندا داد و به  مشتاقان جام میِ گفت :  این جام عشرت نیست بلکه این جام ولاست  و تاوان آن  درد و بلاست !

این را که شنیدند همه  پا پس کشیدند.

 " بر هوای ِ او نفس هرکس کشید _ یک قدم نا رفته پا واپس کشید" 

خداوند دوباره ندایی می دهد.

"مرد خواهم همتی عالی کند _ ساغر ما را ز می خالی کند"

 جرعه ای از آن را اسمان نوشید ، قطره ای از جام  بر زمین ریخت و  انبیا  همگی جرعه ای از  آن جام نوشیدند.  اما  باز آن جام همچنان پر باقی ماند :  

"چون موافق با لبِ همدم نشد_آن همه خورند اصلا کم نشد" 

باز بود آن جام عشق ذوالجلال_همچنان بر دست ساقی مال مال"

.

جام می خداوند،  همچنان باقی  می ماند  تا پیرمیکده  سراغ جام بیاید ادامه را از زبان عمان سامانی  مینویسم": 

باز ساقی گفت تا چند انتظار
ای حریفِ لاابالی سر برآر

ای قدح پیما درآ، هوئی بزن
گوی چوگانت سرم،گوئی بزن
چون بموقع ساقیش درخواست کرد
پیرمیخواران ز جا، قدراست کرد
زینت افزای بساط نشأتین
سرور و سر خیل مخموران حسین
گفت آنکس را که میجویی منم
باده خواری را که میگویی منم
شرطهایش را یکایک گوش کرد
ساغر می را تمامی نوش کرد
بازگفت از این شراب خوشگوار
دیگرت گر هست یک ساغر بیار

ساقیا لبریز کن ساغر ز می
انتظار باده خواران تا بکی
تازه مست جورکش را دور کن
می بساغر تا بخط جور کن
می به شط بصره و بغداد ده
نی بخط بصره و بغداد ده
شط می را جز شناور بط نیم
از حریفان فرودین خط نیم
دیگر از ساقی نشان باقی نبود
ز آنکه آن میخواره جز ساقی نبود
خود بمعنی باده بود و جام بود
گر بصورت رند درد آشام بود
شد تهی بزم از منی و از تویی
اتحاد آمد، بیکسو شد دویی

گنجینه الاسرار . عمان سامانی