وز هر چه جز اوست بی خبر باید بود

این دو بیت می‌گن اگر می‌خوای راهت روشن باشه، اول باید دل و نگاهت رو از گردوخاک دنیا بتکونی؛ از چیزهایی که حواست رو می‌برن و تو رو از خودت دور می‌کنن.

و بعدش یک حقیقت سخت ولی صادقانه:

رشد، در آسایش نمی‌جوشه.

آدمی که دنبال معناست، از درد فرار نمی‌کنه؛ می‌فهمه بعضی دردها، مثل آتش کوره‌اند می‌سوزونن، اما خالص‌ترت می‌کنن.

چقدر از دردهایی که امروز حس می‌کنی، کورهٔ رشد تو هستن و چقدرش فقط دود بیهوده؟