مرجع ضمیر این در بیت آغازین شاهنامه فردوسی

درود برمیگرده به نام خداوند که اندیشه  برای فراتر رفتن از این نام محدود میشود و فرو میماندو بالاجبار در همین منزل صفت کردن و شکر گزاری میماند.

جان و خرد آدمی.

جان ، یعنی نورِ آگاه بخش خدا در دل.

خرد ، یعنی بالاترین و برترین شناخت آدمی از خدا در مغز . 

زمانی که آدمی این دو را در خود تجربه کند 

حالا به تعقل و تفکر می نشیند.

یعنی آدمی  در هسته و ذات وجودی خویش، چیزی جز ذات خود یا نور جان و خرد  نمی یابد . و آنرا در کل هستی ، در جریان می بیند . شعور هستی .‌

و در هستی ، این دو را برترین می یابد . 

اندیشه دیگر ورای این دو را نمی تواند در هستی پیدا کند . چون چیزی ورای این دو نیست . 

جان و خرد ، یعنی   عشق و خرد  

جان یا نور خدا ، همان عشق است .در دل .

برترین درجه و سطح خرد ؛ سکوت محض در پیشگاه نور جان است که خردِ مغز از طریق نفس ، سخن می گوید . 

عشق و خرد ، دو بال سیمرغ هستند که در نهایت این سیمرغ ( اگاهی / دانستگی ) را به شمس الحق می رسانند و دو بال سیمرغ   در نور و   تابش شمس می سوزد و در مدار شمس بچرخش در می آید تا جذب آن شود .