نبود قاعده ی مشخص در تفاوت دو فعل است و هست
با درود خدمت دوستان عزیز. من برام در ک دستور و تفاوت دو فعل "است" و "هست" دشواره. اولی به معنای وضعیت یک چیز است مثل "فلانی دختر خوبی است" و دومی به معنای وجود داشتن. خیلی وقت ها این دو به جای هم استفاده میشه مخصوصا در نوشته های رسمی وقتی میخواهند خود را معرفی کنند میگن "من پوران احمدی هستم" که این اشتباهه. من دقت کردم عزیزانی که گویش دری را گفتگو می‌کنند میگن به جای هستم استم را به کار میبرن. ماهم در گفتار میگیم من پورانم. پس چرا همین رو در نوشته که باید قانونمند تر باشه استفادنمیکنیم؟
ضمن اینکه شک دارم که ایا بن ماضی است "بودن " میشه یا نه و اینکه بن مضارعش چی هست.
و تازه گیج کننده تر سه شکل "باش"، "بودن" و "شدن" هست که برای همین مفاهیم استفاده میشن. مثل "ساعت سه اونجا باش" که به معنای حضور داشتن در جایی هست و جمله ی دیگری که در ترجمه ی یه آیه ی قران میارن که "من اراده میکنم که باش پس می شود" که به معنای وجود داشتن هست و فعل "شدن " هم براش استفاده شده در ترجمه. وجود داشتن شکل "بودن "هست مثلا " اون دختر خوبی بود" یاجمله ی معروف" بودن یانبودن مساله این است" که به معنای وجود داشتن هست .
من چند تا سایت رو مرور کردم که این قوانین رو نوشته بودند ولی در برخی موارد گیج تر هم شدم. به نظر میاد قانون کلی وجود نداره . ولی شما اگه سراغ دارید ممنون میشم راهنمایی کنید ی اگر کتاب قابل اعتمادی می شناسید معرفی کنید . سپاس
پاسخ شما
