آیا ما در گذشته سرمیبریم؟

درود🌻

       اگر زمان برای ما متوقف به نظر برسد، مثلاً به دلیل نشئه، شادی، یا تجربه‌ای عمیق، این یک ادراک ذهنی است، نه واقعیت فیزیکی. چرا که ، در فیزیک، زمان همیشه در حال حرکت است، اما ادراک ما از زمان می‌تواند تغییر کند، مثلاً در لحظه‌های شادی یا خطر، زمان کند یا سریع می‌گذرد.

 خب اگه با این بحث که  ستاره‌ها و سیارات میلیارد سال از ما جلوترند بخواهیم، مبحث را ادامه دهیم، این جمله به نسبیت زمان و فاصله نور اشاره مستقیم داره، وقتی به ستاره‌ای نگاه می‌کنیم، نور آن میلیاردها سال طول کشیده تا به ما برسد، بنابراین  ما گذشته آن ستار را می‌بینیم، نه حال آن را، اما این به معنی، جلوتر بودن، در زمان نیست، بلکه به معنای دیدن گذشته آن‌هاست، خب حال، اگه فرض کنیم موجوداتی در آن ستاره‌ها وجود دارند و حضور دارند و از عصر حجر  و رنسانسها عبور کرده انده و پیشرفته و هوشمندند، آن‌ها هم ما را در گذشته می‌بینند، چون نور ما میلیاردها سال طول می‌کشد تا به آن‌ها برسد، خب این پرسش به این شکل ادامه می یابد که ایا ما در گذشته هستیم و آن‌ها در حال پیش از پاسخ، طرح این ادعانسبی است، از دید ما، آن‌ها در گذشته‌اند؛ از دید آن‌ها، ما در گذشته‌ایم،  ولی در فیزیک، هیچ الان مطلقی وجود ندارد، چون هر ناظری حال یا الآن، خود را دارد و می بیند‌.، بنابراین، ما و آن‌ها هر دو در حال و الآن خودمان هستیم، اما به دلیل فاصله، از هم بی‌خبریم. پس، آینده آن‌ها، آینده ما نیست، و نهایتاً "گذشته، حال و آینده"  برای هر ناظری متفاوت است.

در هستی ، گذشته و آینده وجود ندارد . 

این ما هستیم که  نسبت به موقعیت و دید خود ارزش گذاری می کنیم . 

اما  نور روشن بخش الله که ورای نورها هست ، در حال نفوذ و رسوخ در انرژی تاریک هست و انرژی تاریک را از بالقوه به حالت بالفعل در می آورد   و کائنات در حال   انبساط هست  . 

یک بازدم    خدا وند . 

این گستردگی به نقطه ای می رسد و شروع به بازگشت می کند . 

یک دم خداوند .

پس نقطه شروع بازدم خداوند ، گذشته است و   توقف بازدم ، آخرین نقطه آینده است . 

اما اینکه در حقیقت ، گذشته و آینده ای بوده ؟ 

خیر ، اینجا سوال شما درست هست . 

تمامی اینها به طور مطلق از اول بوده و نسبی نیستند . 

یعنی آخرین نقطه بازدم یا انبساط کائنات ، از همین الان هست ، منتها بصورت بالقوه و در تاریکی هست . 

این حالت رو تنها بوداها میتونن تجربه کنن.

تنها با عمیق شدن در مشاهده گری میشه تجربه اش کرد . 

اما علمی قابل اثبات نیست . 

اگر منظور شما این هست که گذشته و الان و آینده ، همین الان هست و مطلق  و شناخته شده هست ، درست هست . 

جناب العطار، پاسخ به پرسش شما نیاز به اشراف به برخی مفاهیم علمی دارد و دیدگاه شما بر پایه برخی مفاهیم فیزیکی مانند تأخیر نور و نسبیت زمان استوار است، اما شامل چندین اشتباه مفهومی و تفسیر نادرست از فیزیک مدرن (به‌ویژه نظریه نسبیت خاص و عام اینشتین) می‌شود:

شما می‌گویید "زمان از حرکت نشأت گرفته". این دیدگاه نادرست است. در فیزیک کلاسیک (نیوتنی)، زمان مطلق و مستقل از حرکت در نظر گرفته می‌شود، اما در نسبیت اینشتین، زمان بخشی از فضا-زمان است و نسبی است. زمان "از حرکت نشأت نمی‌گیرد"؛ بلکه حرکت و زمان با هم در چارچوب فضا-زمان توصیف می‌شوند. زمان یک بعد اساسی کیهان است، نه چیزی که صرفاً از حرکت "به وجود آید". این ادعا شبیه به دیدگاه‌های فلسفی قدیمی (مانند ارسطو) است، اما با فیزیک مدرن سازگار نیست.

ستاره‌ها و سیارات "میلیارد سال جلوتر" نیستند. وقتی ما به یک ستاره دور نگاه می‌کنیم (مثلاً در فاصله ۱ میلیارد سال نوری)، نوری که می‌بینیم ۱ میلیارد سال پیش از آن ستاره خارج شده است. پس ما گذشته آن ستاره را می‌بینیم، نه اینکه آن ستاره "جلوتر" باشد. زمان برای آن ستاره هم به همان سرعت می‌گذرد که برای ما. اگر موجودی روی آن ستاره به زمین نگاه کند، او هم گذشته ما را می‌بیند (با همان تأخیر). این تقارن است؛ هیچ‌کدام "جلوتر" یا "عقب‌تر" نیستند. "جلوتر بودن" یک مفهوم مطلق زمان را فرض می‌کند که در نسبیت وجود ندارد.

در نسبیت، همانطور که از نامش پیداست، مفهوم "حال همزمان" برای ناظران در مکان‌های مختلف وجود ندارد. "حال" برای هر ناظر محلی است و بستگی به سرعت و موقعیت او دارد. بنابراین، نمی‌توان گفت ستاره‌ها در "حال الان" هستند و ما در "گذشته". همه موجودات در "حال" خودشان زندگی می‌کنند، اما این "حال"ها با هم همزمان نیستند. ادعای شما فرض می‌کند یک زمان مطلق کیهانی وجود دارد که همه چیز نسبت به آن سنجیده شود، که این خلاف "نسبیت" است.

آینده ستاره‌ها "آینده ما" نیست یا برعکس. گذشته، حال و آینده برای هر ناظر محلی تعریف می‌شود. آنچه ما از ستاره‌ها می‌بینیم، بخشی از گذشته آن‌هاست، اما این به معنای زندگی ما در "گذشته" نیست. همچنین، "بی‌خبری" از آن‌ها به دلیل تأخیر نور است، نه اینکه ما در دامنه زمانی متفاوتی باشیم. آینده آن‌ها (از دیدگاه ما) هنوز نرسیده، اما این نسبی است. یک اتوبان را در نظر بگیرید که همه ماشینها با سرعت نسبی متفاوت نسبت به هم در حرکت هستند، ولی هیچکدام نسبت به هم در گذشته یا آینده نیستند به سبب اینکه از ما عقب‌تر یا جلوتر باشند.

آزمایش‌هایی مانند ساعت‌های اتمی در هواپیماها یا ماهواره‌های جهت‌یابی نشان می‌دهند که زمان نسبی است، اما هیچ مدرکی برای "زندگی در گذشته" وجود ندارد. کیهان‌شناسی مدرن، زمان را به‌عنوان یک جریان یکنواخت در مقیاس بزرگ توصیف می‌کند، بدون اینکه زمین یا انسان‌ها را "عقب‌مانده" بداند.

دیدگاه پرسش شما بیشتر شبیه به یک تفسیر فلسفی یا شبه‌علمی است تا علمی دقیق، و شبیه به ایده‌های "زمان بلوکی" است که در آن همه زمان‌ها همزمان وجود دارند(در این ایده گذشته و حال و آینده همزمان با هم وجود دارند)، اما حتی در آن هم، ما "در گذشته" نیستیم؛ بلکه همه لحظات برابرند.

و اما در پاسخ به پرسش شما باید عرض کنم که:

خیر، ما در گذشته زندگی نمی‌کنیم. ما در "حال" خودمان زندگی می‌کنیم، که از دیدگاه فیزیکی، لحظه فعلی تجربه‌شده توسط ناظران روی زمین است. مفهوم "گذشته" تنها وقتی اعمال می‌شود که به رویدادهای دور (مانند نور ستاره‌ها) نگاه کنیم، اما این تأخیر اطلاعاتی است، نه اینکه زمان ما عقب باشد. در فیزیک، زمان برای همه ناظران محلی واقعی و حال است، و هیچ زمان مطلق "حال کیهانی" وجود ندارد که ما نسبت به آن عقب باشیم. اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، همه موجودات در کیهان در "حال" خودشان هستند، و ادعای زندگی در گذشته یک اشتباه مفهومی است نه پرسش علمی.

سلام ، شما حتما می دانید که زمان نسبی است ، ثانیه و دقیقه و ساعت برحسب گردش زمین به دور خود و خورشید  بدست آمده اند و حقیقت ابدی و ازلی نیستند ، حتی در کتاب خدا هم این مطلب قید شده که زمان نسبی است ، یک روز الهی برابر هزار سال زمینیان است ، زمان مطلقی وجود ندارد