آرایه های بیت زیر کدامند ؟

از دولت آبادی جان
مادری پیر و پریشان احوال. عمر او بود فزون از پنجاه 
زن بی شوهر و از حاصل عمر. یک پسر داشت شرور و خودخواه 
روز و شب در پی اوباشی خویش. بی خبر از شرف و عزت و جاه 
دیده بود او به بر مادر خویش. یک گره بسته زر، گاه به گاه 
شبی آمد که ستاند آن زر. بکند صرف عملهای تباه 
مادر از دادن زر کرد ابا. گفت رو، رو که گناه است گناه 
این ذخیره است مرا ای فرزند. هر دامادیت انشا الله 
حمله آورد پسر تا گیرد. آن گره بسته زرخواه نخواه 
مادر از جور پسر شیون کرد. بود از چاره جو، دستش کوتاه 
پسر افشرد گلوی مادر. سخت چندان که رخش گشت سیاه 
نیمه جان پیکر مادر بگرفت. بر سر دوش و بیفتاد به راه 
بردو در چاه عمیقی افکند. کز جنایت نشود کس آگاه 
شد سرازیر پس از واقعه او. تا نماید به ته چاه نگاه 
از ته چاه به گوشش آمد. ناله زار حزینی جان کاه 
آخرین گفته ما در این بود. آه فرزند نیفتی در چاه 

تشبیه موهای مشکی و خوشبو

به مه شب پوش 

این بیت تشبیه داره: موهای خوشبو و مشکی با مه شب‌پوش مقایسه شده.

همچنین حس تعلیل هم هست، یعنی شاعر دلیل یا حکمت ظریف رفتار یا وصف را بیان می‌کند، مثل مپوش.

✅ پس جواب درست: تشبیه – حس تعلیل

پرده ابر سیاه از مه تابان بگشای
روز را از شکن طرهٔ شبگون بنمای

کاکل مشک فشان برمه شب پوش مپوش
سنبل غالیه سا بر گل خود روی مسای

سپه شام بدان هندوی مشکین بشکن
گوی خورشید بدان زلف چو چوگان بربای

هر که در ابروی چون ماه نوت دارد چشم
گردد از مهر تو چون ماه نو انگشت نمای

حال من با تو کسی نیست که تقریر کند
پیش سلطان که دهد عرض تمنای گدای

سرو را برلب هر چشمه اگر جای بود
جای آن هست که بر چشم منش باشد جای

ای مه روشن اگر جان منی زود برای
وی شب تیره اگر عمر منی دیر مپای

صبح امید من از جیب افق سر بر زن
روز اقبال من از مطلع مقصود برآی

کی برد ره به سراپردهٔ قربت خواجو
پشه را بین که کند آرزوی وصل همای
خواجوی کرمانی

سلام

کاکل مشکل فشان استعاره برای مو

مه استعاره برای روی زیبا، سنبل هم استعاره برای موی پیچان...

در مصراع اوّل تکرار حرف «ش» و مصراع دوم تکرار حرف «س»: واج‌آرایی 

گزینه ب  درست است،

سلام 

جواب میشه گزینه« ب) استعاره-واج آرایی» 

استعاره «کاکل مشک پوش» و واج آرایی حرف «ش»