به می ، سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید / که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزل ها

کد واژه : 

می  : یا شراب روحانی ؛ حضور در لحظه و به مشاهده آنچه که اکنون از آن آگاهی دارید ، نشستن . 

پیر مغان : یا سالک ؛ استاد راه طریقت و سلوک

منزل ها : مراتب و مراحل پالایش دل ، که با متعهد شدن به اصول اخلاقی و مراقبه و خلوت گزینی و سکوت  ، طی می شود . 

در راه بازگشت به اصل و مبدا   و برای اینکه آدمی بتواند از تارهای ذهن  و جهانهای مجازی و تناسخ های باطل ( متریکس کهکشانی ) رها   شود می بایست مراحل 

اطاعت ، عبادت ، طریقت را طی کند تا به حقیقت و اصل برسد . 

اصول اخلاقی شامل اطاعت و عبادت است .

حالا پس از  گذر از دو مرحله نخست ، سالک اماده ورود به طریقت می شود . 

در اینجا استاد از سالک می خواهد تا آن وسایل و ابزار اطاعت و عبادت را که اسبِ نفس را تا اینجای راه مهار کرده و آورده ، رها کند و از ابزاری نو بهره ببرد . 

یعنی دیگر سکوت( درونی و بیرونی )  پیشه کند و تنها در جائی به    مشاهده خود بنشیند و لحظه به لحظه ، آگاه از خود باشد . 

پس می فرماید : 

اگر استاد خواست تا دست از عبادت برداری و مشغول مراقبه و مشاهده بشی ، 

یعنی آن سجاده ای که تا حالا بر روی آن عبادت می کردی ، بر روی همون بشین و میِ حضور رو در دل پرورش بده ، تو گمان مکن که اشتباه هست . این یک نوع پیله انداختن است . حالا وارد طریقت شدی . 

که سالک یا استاد ، به منزل گاههای دل آشنا هست / وارد هست / قبلا طی منزل ها کرده . 

یعنی حالا برای اینکه از مراحل پائین دل بتونی به برج دل بری و از دریای افکار  و عبادات بلند بشی و پرِ پرواز در بیاری ، باید که از فن و ابزار جدید که مراقبه و مشاهده هست بهره ببری . 

نگران نباش استاد این راه ها و منزل گاههای دل رو رفته . 

اطاعت و عبادت برای این بود که دیو و ددها رو از دل بیرون بریزی و دل رو با بذر اصول اخلاقی سرشار از سبزه و چمن و نرگس و سنبل کنی . حالا طی سفر در این چمنزار راحتر هست ، آسان تر از زمانی هست که در دل دیو و ناپاکی و سنگلاخ بود چون اینها بازدارنده بودن . 

یعنی اگه پیر مغان (راهنمای راه معنوی که ظاهرش ممکنه خلاف‌ عرف باشه، مثلاً یه می‌فروش یا مجوسی) بهت گفت با می (که نماد شور، عشق، بی‌قیدی و گاهی حقیقت درونیه) سجاده‌تو رنگی کن، یعنی خلاف رسم ظاهر رو انجام بده، گوش بده. چون اون به‌ظاهر خلاف عرفه، اما اهل دل و راه‌رفته‌ست.

چون اون سالک، یعنی کسی که راه سلوک و عرفان رو می‌ره، از منزل‌ها (ایستگاه‌های مختلف در مسیر عرفان) بی‌خبر نیست. یعنی اهل تجربه‌ست و بی‌گدار به آب نمی‌زنه. وقتی اون چیزی می‌گه، پشتش فهم و آگاهی خوابیده.

📌 معنی خلاصه‌ش: اگر راهنمای باتجربه‌ی راه عشق و عرفان چیزی گفت—پس اگه ظاهرش خلاف عرف بود—به حرفش گوش کن، چون اون اهل دله و راهو بلده.

📚 منبع:

شرح غزل‌های حافظ از دکتر خرمشاهی یا علامه قزوینی

(و اگه آنلاین بخوای، سایت گنجور خیلی کاربردیه)

💬 یه تیکه کوچیکم بندازم آخرش:

گاهی اونایی که ظاهرشون ناجوره، دلشون خیلی صاف‌تر از اهل ظاهر‌ه... حواسمون به پیر مغان‌ای زندگی‌مون باشه 😉