ادبیات فارسی شعر

برداشت عمیق‌تر:

این بیت می‌تواند کنایه‌ای از تلاش انسان‌ها برای پالایش نفس، روح یا کارهایشان باشد؛ یعنی جدا کردن صفات بد و زیان‌آور از صفات خوب و سودمند. همچنین می‌تواند به معنای تلاش برای رسیدن به حقیقت و خلوص در هر زمینه‌ای باشد، چه در اخلاق، چه در کار و زندگی.

همه میان نقره رو پالایش میکنن تا زَرّ و نَفع ازش دربیارن... یعنی تهش دنبال سودن. فقط اون بخشایی از نقره رو نگه میدارن که براشون منفعت داره، باقیو میریزن دور.

یه جورایی داره میگه مردمم هم همین‌طورن... آدما رو هم پالایش میکنن، ولی نه واسه خودشون، واسه سودی که ازشون میخوان.

من خودمم یه بار همچین حسی داشتم... یکی انگار فقط اون بخش از منو میخواست که براش فایده داشت. بقیه‌ش؟ حذف.

این بیت فقط دربارهٔ نقره و سود و ضرر نیست، یه لایهٔ عمیق‌تر داره... داره میگه ما آدما هم همین‌کارو با هم میکنیم. یعنی یه جور پالایش اجتماعی اتفاق می‌افته، همه دنبال اون بخشی از وجود دیگرانن که براشون نفع داشته باشه. بقیهٔ وجودت؟ اصلاً مهم نیست، اگه سودی نداشته باشی، میذارن کنار.

یه‌جور نقد لطیف و تلخه... به نگاه ابزاری آدم‌ها به هم.

من حس میکنم مسعود سعد میخواسته بگه: نترس اگه کسی فقط بخشی از تو رو دید، اون اصلاً تو رو ندیده…

خب دیگه... بریم نقرهٔ درونمونو خاک نکنیم حداقل 😐✨