قرآن کریم ترجمه و تفسیر

 ۱. قرآن یک کتاب توحیدیِ نهایی است؛

در قرآن، هدف اصلی رساندن انسان به توحید خالص است. پس:

شناخت خدا (اسماء، صفات، افعال)  محور اصلی کتاب است.

دعوت به عبودیت مستقیم و بی‌واسطه نسبت به الله است:

 إیّاك نعبد و إیّاك نستعین 

بنابراین، آنچه در قرآن اصل است، توحید و ارتباط مستقیم با خالق است، نه واسطه‌ها. به همین دلیل:

فرشتگان معرفی می‌شوند، اما در حد ضرورت.

روح (جبرئیل) نام برده می‌شود، اما شرحی از چیستی او داده نمی‌شود، چون هدف شناخت واسطه‌ها نیست، بلکه شناخت مبدأ و معاد است.

۲. چرا درباره «روح» و «فرشتگان» کمتر سخن گفته شده؟

در قرآن، آیه‌ای هست که پاسخ همین سوال را به‌طور مستقیم می‌دهد:

> وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي وَ مَا أُوتِيتُم مِّنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلًا

(اسراء، ۸۵)

«درباره روح از تو می‌پرسند؛ بگو روح از امر پروردگار من است، و به شما جز اندکی از علم داده نشده.»

این آیه به‌نوعی حکم بسته شدن درِ کنجکاوی‌های بی‌ثمر در مورد ماهیت امور غیبی است.

زیرا توجه زیاد به روح و فرشتگان، ممکن بود مردم را از مسیر اصلی توحید منحرف کند و باعث شکل‌گیری انواع برداشت‌های اسطوره‌ای شود.

 ۳. در انجیل هم چرا کم گفته شده؟

انجیل اصلی (نه نسخه‌های متأخر)، بیشتر کلمات مستقیم حضرت عیسی است، و پیام اصلی او نیز:

دعوت به محبت، بازگشت به خدا، ایمان، و تطهیر دل بود.

در فضای یهودیت که دچار شریعت‌زدگی و غلو در فرشتگان و نمادها شده بود، حضرت عیسی تأکید را بر قلب و رابطه با خدا گذاشت.

در نتیجه، انجیل هم روح‌محور است، اما نه اطلاعات‌محور.

 ۴. چرا در تورات درباره فرشتگان و امور غیرمادی بیشتر آمده؟

تورات (مجموعه اسفار عهد عتیق) متنی است که:

محتوایش ترکیبی از تاریخ، شریعت، افسانه‌های قومی، و گزارشات خاص است.

به‌شدت تحت تأثیر اسطوره‌های منطقه‌ای (بابلی، کنعانی، مصری) بوده است.

برخی بخش‌های آن مثل سفر پیدایش، دانیال، حزقیال، پر از اشارات به فرشتگان، روح‌ها، و حتی جنگ‌های کیهانی است.

این نوع نگاه، اغلب از رگه‌های اسطوره‌ای و نمادین قومی ریشه می‌گیرد، نه وحی