کاربرد واژه‌ی «پُقی» یا «پُکی» : اما هم برای خنده و هم برای گریه زیاد شنیده‌ام آیا نمونه‌ای هست که با گریه در ادبیات کار رفته باشد؟

واژه‌ی «پُقی» یا «پُکی» بیشتر یک واژه‌ی عامیانه و تقلیدی از صداست و در زبان محاوره‌ای فارسی (به‌ویژه در فارسی گفتاری تهران و اطراف) کاربرد دارد. کاربرد اصلی آن معمولاً در اشاره به صدای ناگهانی از دهان در هنگام خنده یا گریه شدید است.

«یه‌هو زد زیر خنده، پُقی هم زد از خنده!»

(یعنی صدای ناخودآگاه از شدت خنده بلند شد)

«انقدر گریه کرد که پُقی زد و بغضش ترکید»

(نوعی صدای ترکیدن بغض یا نفس‌نفس‌زدن گریه‌آلود)

واژه‌ی «پُقی» بیشتر در زبان گفتاری دیده می‌شود و در متون کلاسیک یا ادبی جدی فارسی معمولاً دیده نمی‌شود. ولی در ادبیات معاصر، خاصه در سبک‌هایی که زبان محاوره را وارد متن کرده‌اند (مثلاً در داستان‌نویسی معاصر یا نمایشنامه‌ها)، احتمال دارد مشابه آن بیاید.

اگرچه در خنده بیشتر رایج است، در گریه نیز استفاده می‌شود، به‌ویژه وقتی بخواهند حالت بغض ترکیدن یا صدای شدید ناشی از گریه را توصیف کنند. اما در متون ادبی کلاسیک شاهد کاربرد این واژه نیستیم، چون واژه‌ای عامیانه است.