جهانی بدین خوبی آراسته بدون زانکه یاری ز کس خواسته

الان سوال چیه؟

این همون شعر نیایش از نظامی گنجوی (کلاس ششم) راکمی  تغییر دادن.

بفرمایید سوالتون چیه؟

این ابیات سبکی قدیمی و زبانی فاخر دارند که به اشعار سبک خراسانی یا عراقی نزدیک است، اما در منابع شعری مشهور و دیوان‌های شناخته‌شده مانند  به‌طور مستقیم ثبت نشده‌اند.

احتمال دارد این ابیات از یکی از شاعران کم‌تر شناخته‌شده، متون عرفانی یا متون منثور نظم‌یافته برگرفته شده باشند. همچنین ممکن است از متون معاصر با زبان کهن یا از شعرهای تعلیمی یا مذهبی باشند.

احتمالا شعر  در چاپ مشکل داشته  ، یا

بدون آنکه یاری  ز کس خواسته ( که دو تا  از بکار بردن  ریخت شعر بهم میربزه ) و یا 

بدور از آنکه یاری ز کس  خواسته ،  که احتمالا اولی باید باشه

این دنیا با این همه نظم و زیبایی ساخته شده، بدون اینکه خدا از کسی کمک بخواد. خودش تنهایی آفریده.

خدایا! اصلاً کدوم عقل و فهمی هست که بتونه تو رو بشناسه و به کمال تو راه پیدا کنه؟

وقتی کمال تو بی‌نهایت و بی‌پایانه، پس جلال و شکوه تو رو هم کسی نمی‌تونه درست توصیف کنه.

این شعر، یه جور ستایش پر از حیرت نسبت به خداست. شاعر داره می‌گه:

● آفرینش انقدر بی‌نقصه که معلومه از یه عقل و قدرت مطلق اومده.

● عقل ما هر چی هم باشه، باز به پای درک عظمت خدا نمی‌رسه.

● چون خدا بی‌نهایت کامل و باشکوهه، هر توصیفی هم ازش ناقصه.

لحن شعر مثل حرف‌های یه عارفه که هم عاشقانه نگاه می‌کنه، هم از بزرگی خدا مات و مبهوت شده.

● وزن و قافیه‌اش خیلی نرم و ملایمه.

● ترکیب‌های ساده ولی پُرمعنایی داره.

● از فعل‌های آرکائیک یا سنگین استفاده نکرده، ولی معناش عمیقه.

۱. در بیت اول، وقتی به دنیا نگاه می‌کنی، می‌بینی چقدر قشنگ و منظم ساخته شده، اونم بدون اینکه خدا از کسی کمک گرفته باشه. خودش تنهایی همه چی رو ساخته، بی‌نیاز از همه.

۲. در بیت دوم، با تمام هوش و فهمی که داریم، واقعاً نمی‌تونیم راهی به سمت کمال بی‌نهایت خدا پیدا کنیم. چون اصلاً از درک ما خارجه. عقل ما در برابر اون چیزی نیست.

۳. در بیت سوم، وقتی کمال خدا هیچ نقطه پایانی نداره، خب طبیعتاً نمی‌تونیم جلال و عظمتش رو هم کامل توصیف کنیم. هرچی بگیم، کم گفتیم. چون اون فراتر از وصف و کلمه‌ست.