منظور سعدی از "مگر طوبی برآمد در سرابستان جان من" چیه ؟

سعدی شیرین سخن  با تصویرپردازیِ زیبا می‌گوید: 

گویا "درخت طوبی" که (نماد سعادت و نور الهی است) در بیابان خشکِ جان من روییده است، چرا که اکنون بر هر شاخه‌ای از وجودم  "پرنده‌ای خوش‌آواز " (که نمادی از حالات روحانی و شکرگزاری) می‌بینم!  

🌺 سعدی   با ترکیب **عشق زمینی و عرفان**، لحظه‌ای را توصیف می‌کند که گویی بهشت در درونش تجلی یافته است. **طوبی** نمادِ این تحول معنوی است که جانِ خشکیده‌اش را به باغی پرنشاط تبدیل کرده است.  🌺

در  ادبیات عرفانی طوبی نماد سعادت و خوشبختی و موهبت الهی هست و معنی درختی در بهشت هم میده. سرابستان ترکیبی از سرا(خانه/ مکان) و بوستان به معنی باغه و اشاره به باغ جان یا دل و روح شاعر داره 

سعدی اینجا میگه، انگار طوبی در درون روح و جان من تجلی کرده، ( یعنی شادی و سعادت) در باغ روحش روییده که میتونه با تمام ذرات وجودش فرشتگان خدا رو ببینه، یا نعمت های خدا و یا اینکه میتونه با تمام وجود خدا رو شکر کنه.

حضرت در حال توصیف آنچه که در دل مشاهده و نظاره نمودن هستن . 

یعنی  با چشم دل   در دل دیده شده .

سرابستان جان من : سرابستان بمعنی باغی در خانه هست . در اینجا بمعنی دل هست و دل محلِ نورِ جان هست . یعنی : 

درختی همچون درختان بهشت رو دارم در باغِ دلم می بینم .