زبان عربی واژگان

۱. فرق "سِجن" و "حَبس" از نظر لغوی:

حَبس (حبس کردن) یعنی:

بازداشتن، جلوگیری کردن از حرکت، محدود کردن.

یه مفهوم عمومی‌تره؛ مثلاً می‌تونی بگی "آب را حبس کرد" یا "نَفَس را حبس کرد" — پس هم در معنای مادی استفاده می‌شه، هم در معنای نمادین.

سِجن (زندان) یعنی:

محلِ حبس، یعنی جایی که کسی به طور مداوم و دربسته نگه داشته می‌شه.

بیشتر بارِ مکان و وضعیت رنج‌آور داره.

در قرآن هم مثلاً در داستان حضرت یوسف می‌خونیم:

«ربّ السِّجن أحبُّ إلیَّ...» — یعنی سِجن یه وضعیته، یه مکان و تجربه خاص.

---

۲. چرا امام حسین (ع) فرمودند:

«الدُّنیا سِجنُ المؤمن»

(دنیا زندان مؤمن است)

نفرمودند "حبس المؤمن" چون:

سِجن تصویری ملموس‌تر و سخت‌تر داره.

مؤمن در دنیا احساس محدودیت، غربت، و تنگی می‌کنه؛ چون دلش پیش جای دیگه‌ست (آخرت، لقای الهی).

حبس ممکنه موقتی یا سطحی باشه، ولی سجن نشون‌دهنده یک زندگی محدود و با فشاره.

مؤمن، با اینکه آزاد به نظر میاد، ولی به خاطر تقوا و پرهیزکاری خودش رو از خیلی چیزها محدود می‌کنه؛ این خودش نوعی سجن ارادیه.

---

نتیجه:

امام حسین (ع) با ظرافت از "سِجن" استفاده کردن تا این معنا رو برسونن که:

> مؤمن در دنیا مثل زندانی‌ایه که منتظر آزاده شدنه... نه چون گناه کرده، بلکه چون دلش برای چیز بزرگ‌تری تنگ شده.

و این یه نوع آزادی درونی در دل محدودیت‌های بیرونیه.

در حالی‌که آدم غیرمؤمن ممکنه در ظاهر آزاد باشه، ولی در باطن در حبس نفس و دنیا.