منظور از ' باد صبا ' در اشعار بزرگان چیست؟

در جریان مراقبه و مشاهده گری ، بعد از آنکه سالک به حضور رسید   و به سکوت درون دل رسید ، بر اثر نگهداری توجه بر تنفس ، مغز و دل از تنفس یک مفهوم می سازند. 

این تنفس به عنوان تک فکر و مفهوم بر پرده می افتد . سالک که از پنج حس رها شده ، حالا می بایست به مشاهده این مفهوم از تنفس بر پرده بنشیند . 

با بودنِ با این تنفس ، به نورِ جان یا یار یا دوست می رسد . 

به این تنفس که شاهد را به درگاه دوست می رساند ، نفس باد صبا یا باد صبا یا صبا گویند . 

اگر   باد صبا متوقف شود  ،سپس سالک می بایست به انتظار بماند تا نور پدیدار شود .

بخاطر همین  بسیاری از اشعار در حالت هجران و دوری از یار سروده شده ، یعنی این سالکان تنفس را از دست داده اند . 

اگر باد صبا ادامه یابد و آنگاه نورِ جان پدیدار شود ، آنگاه رویت نور و جذب به آن ، قدرتمندتر می شود . 

 - گر باد صبا مرکب خود می خواهی

خاک قدم مرکب درویشان باش

- تیز تیزش بنگر ای باد صبا

 چشم و دل را پر کن از خوبی و فر 

- گر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد

و گر کتان بریزد چه غم خورد مهتاب

شاد باشید

بادی را می‌گویند که از سوی شمال شرقی بوزد. باد صبا را بادی صبحگاهی، بهاری و لطیف و خنک می‌دانستند و منظور روزگار خوشی و آرامش هست که انشالله بعد از ظهور شاهدش خواهیم بود.

بادو هوایی که صبح های بهار و تابستان و پاییز و زمستان خیلی باهم متفاوت هستند به همین جهت نفس یا هوای باد صبح بهاری خیلی دل انگیز است و همه منتظر رسیدن بهار و بوی مشک و گل آن هوایی که باد صبح بهاری میآورد هستند مخصوصا در شهرهایی مثل شهرهای مازندران که همراه بوی بهار نارنج است و حقیقتا دیوانه کننده ست