واژه‌ی حنا در زبان‌های سانسکریت، اوستایی و پارسی میانه چه بوده‌اند؟

واژه‌ی "حنا" (گیاهی با کاربردهای زینتی، درمانی و آیینی) ریشه‌ای باستانی دارد و در زبان‌های مختلف شکل‌هایی متفاوت به خود گرفته است:

**سانسکریت**: واژه‌ی حنا در سانسکریت به‌صورت "मेंहदी" (Mendhī) یا "मेंहिका" (Mehika) ذکر شده است. این واژه‌ها به گیاهی اشاره دارند که برگ‌های آن برای رنگ‌دهی به‌کار می‌رود.
  
**اوستایی**: در زبان اوستایی (یکی از زبان‌های باستانی ایرانیان)، احتمالاً شکل نزدیک به "hana-" یا "haena-" وجود داشته است. این زبان سرشار از واژگانی مربوط به گیاهان و آیین‌های زرتشتی بوده و حنا احتمالاً در این دسته‌بندی جا می‌گرفته است.

**پارسی میانه (پهلوی)**: در پارسی میانه، "henā" یا "henag" به‌عنوان معادل واژه‌ی حنا استفاده می‌شده است. این واژه با کاربرد در متون پهلوی برای توصیف جنبه‌های آیینی یا زیبایی‌شناختی به چشم می‌خورد.

** ریشه واژه**
ریشه‌ی واژه "حنا" به واژه‌ی سامی "ḥinnāʾ" در زبان عربی بازمی‌گردد که احتمالاً از ریشه‌های قدیمی‌تر سامی اقتباس شده است. با گذشت زمان، این واژه به زبان‌های ایرانی و هندواروپایی وارد شده و در هر فرهنگ شکلی خاص به خود گرفته است.

این گستردگی در کاربرد و نام‌گذاری نشان‌دهنده‌ی اهمیت تاریخی و فرهنگی حنا در تمدن‌های مختلف است.