بی عمر زنده‌ام من و این بس عجب مدار

این بیت از حافظ می‌گوید:  

"بی عمر زنده‌ام من و این بس عجب مدار" 

در اینجا، «بی عمر زنده‌ام» نوعی تناقض‌نمایی (پارادوکس) دارد. حافظ می‌خواهد بگوید که بدون بهره‌مندی از زندگی واقعی، همچنان زنده است. این می‌تواند چندین معنا داشته باشد:  

1. زندگی بدون لذت و معنا: شاید منظورش این باشد که عمرش در حال گذر است، اما بدون عشق، شادی یا هدف، گویی زندگی نکرده است.  

2. جاودانگی در شعر و عرفان: ممکن است به نوعی زندگی معنوی اشاره کند؛ یعنی جسمش در حال گذر است، اما روح و اندیشه‌اش زنده و جاودان است.  

3. دوری از معشوق یا حقیقت:اگر این بیت را در بستر عشق زمینی یا الهی ببینیم، می‌توان گفت که دوری از معشوق را به نوعی مرگ تشبیه می‌کند، اما با این حال، همچنان زنده است.  

پس در کل، حافظ شگفتی خودش را از وضعیتی که در آن قرار دارد بیان می‌کند: زنده است اما بی‌عمر، یعنی گویی زندگی حقیقی را از دست داده است.