"شِقشِقه‌ی لوکِ" در شعر شاملو یعنی چی؟

عبارت "شِقشِقه‌ی لوکِ" در شعر شاملو، ترکیبی نمادین و تصویرگر است که در آن شاعر از کلمات برای خلق یک فضای خاص استفاده کرده است.

1. "شِقشِقه": این کلمه معمولاً به صدای بلند و پرخروش یا صدای غرش‌آمیز اشاره دارد. به‌طور خاص، در شعر فارسی، شِقشِقه به نوعی صدای انفجاری و پرآشوب یا حتی صدای شکاف در چیزی مانند صخره یا پوسته‌ای سخت است. در اینجا، می‌تواند به معنای چیزی است که از درون شخصیت یا ذهن فرد، به‌صورت ناگهانی و غافلگیرانه بیرون می‌آید.

2. "لوک": این کلمه ممکن است به مفهوم اشیا یا ویژگی‌های خاص اشاره داشته باشد که در برخی از ادبیات غربی یا فرهنگ‌ها ممکن است به معنای نوعی خاص از حرکت، حالت یا وضعیت باشد. در برخی مواقع، لوک به معنای حالت ویژه یا حتی چیزی بی‌ثبات و در حال تغییر در نظر گرفته می‌شود.

در این ترکیب، شاعر با استفاده از "شِقشِقه‌ی لوکِ" به معنای یک صدا یا حرکتی اشاره می‌کند که در درون خود فرد به‌وجود می‌آید و باعث ایجاد وضعیت در هم‌ریخته و پرهیجان می‌شود. این تصویر، ذهنی آشفته و پریشان را می‌سازد که در آن فرد با وجود تمام آشوب‌ها و بی‌ثباتی‌ها، سعی در ایستادگی و به‌نمایش گذاشتن خودش دارد.

مفهوم کلی:

شاعر در اینجا با توصیف خود در پنج سالگی، به وضعیت آشفته و پرآشوب درون ذهن و روح خود اشاره دارد. "شِقشِقه‌ی لوکِ مست" به معنای نیرویی است که در درون او از درد و ناباوری ناشی از تولدش و حضور ارواح زهرآگین (به‌عنوان نماد مشکلات و مسائل رنج‌آور) بیرون می‌آید. این عبارت می‌تواند نمادی از تلاش برای مقابله با بحران‌های روحی و شناخت خود در دنیای بی‌رحم باشد.