تفاوت‌های میان ریفکتورینگ و دیباگ کردن

1. هدف اصلی:

ریفکتورینگ: هدف از ریفکتورینگ، بهبود ساختار و کیفیت کد بدون تغییر در عملکرد آن است. این فرآیند شامل اصلاح نام‌گذاری، بهینه‌سازی عملکرد، یا ساده‌سازی ساختار کد می‌شود تا کد خواناتر و قابل نگهداری‌تر باشد.

دیباگ کردن: هدف دیباگ کردن شناسایی و رفع اشکالات یا باگ‌ها در کد است. در این فرآیند، شما تلاش می‌کنید تا دلیل بروز خطاها یا مشکلات عملکردی را پیدا کرده و آنها را برطرف کنید.

2. تاثیر روی عملکرد:

ریفکتورینگ: در ریفکتورینگ، تغییرات اعمال‌شده نباید بر عملکرد برنامه تأثیر بگذارد. هدف، بهبود کیفیت کد است، نه تغییر رفتار آن.

دیباگ کردن: دیباگ کردن معمولاً برای رفع مشکلاتی است که باعث تغییر رفتار و عملکرد نادرست برنامه می‌شوند. تغییرات در این فرآیند معمولاً در پاسخ به باگ‌ها و مشکلات عملکردی ایجاد می‌شوند.

3. زمان و چرخه‌ کاربرد:

ریفکتورینگ: ریفکتورینگ به طور معمول در طول توسعه کد و پس از شناسایی مشکلات ساختاری یا پیچیدگی‌های غیرضروری انجام می‌شود. این فرآیند بیشتر در فازهای توسعه و نگهداری کد مورد استفاده قرار می‌گیرد.

دیباگ کردن: دیباگ کردن معمولاً زمانی انجام می‌شود که کد به درستی کار نمی‌کند یا خطاهایی در اجرا مشاهده می‌شود. این فرآیند به طور معمول در فاز تست یا پس از اجرای کد برای شناسایی مشکلات استفاده می‌شود.

نتیجه‌گیری:

در حالی که ریفکتورینگ به بهبود کیفیت ساختاری کد بدون تغییر عملکرد آن می‌پردازد، دیباگ کردن به رفع اشکالات و مشکلات عملکردی برنامه تمرکز دارد.